Ey siz kamtar, tanti, joʻmard dehqonlarim,
Siz koʻtargan xirmon – mening ehromlarim.
Shudgorlarda oyu quyosh ulgʻaytirgan,
Bir umrlik dala-dashtga mehmonlarim.
Har koʻchatga egilasiz sizlab-sizlab,
Soʻng gʻoʻzalar boʻy choʻzadi sizni izlab.
Mehnatdasiz shomu sahar zahmatdasiz,
Yurtni oʻylab, el-ulusning baxtin koʻzlab.
Hali urugʻ, hali chigit pallalardan,
Suv-suv deya nido kelar dalalardan.
Har tup nihol atrofida parvonasiz,
Omon saqlab yomgʻiru doʻl, jalalardan,
Koʻz qamashar oppoq paxta – nurga boqsam,
Gʻurur toʻlar bir hur bilan birga boqsam.
Vatan sening kengliklaring dilga orom,
Toqqa boqsam, boqqa boqsam, qirga boqsam.
Paxtazorlar – chaman, paxta – oq loladay,
Chanoqlari paxtagulli piyoladay.
Gʻoʻzalar ham boshini sal egib turar,
Koʻsaklarning zalvoridan qiz boladay.
Ey siz menga rizq-roʻz bergan dalalarim,
Butun boʻlgay siz tufayli chalalarim.
Sheʼrga sigʻmas aytadigan soʻzlarim koʻp,
Kuylay deyman siz uchun eng saralarin.
Tergan paxtam birov emas – oʻzimniki,
Momolarim tutgan nonu tuzimniki.
Paxtamiz ham, gʻallamiz ham shu xalq uchun –
Bolalarim baxti, oʻgʻil-qizimniki.
Joʻrabek JAHON