Мен шеър айтсам, айтмадим тил учинда

МАШЪАЛА

Ҳақиқат машъаласини

Кўтарган қўлларим куйди.

Қайта-қайта босилган-у,

Кўкарган йўлларим куйди.

Қанчалаб ойларим куйди,

Қанчалаб йилларим куйди.

Сочим тўлқини минг тола,

Минг тола қилларим куйди.

Гоҳ дўстларим тонди ҳақдан,

Нажотлар кутдим фалакдан.

Бўлолмай ҳақ билан яктан,

Айтолмай тилларим куйди.

Машраб додлаб елар менда,

Усмон бежо кулар менда,

Куюк иси келар мендан,

Вужуду дилларим куйди.

Бу машъала куйиб кетган,

Кафтларимда илдиз отган.

Ўт кўтариб кетаётган,

Бўйсунмас қўлларим куйди.

Шундай яшаб ўламан мен,

Дейман тушиб чўкка – қасам!

Ерга қасам,

Кўкка қасам!

Қай кун машъал кўтармасам

Шул кун кетган бўламан мен.

Ҳақиқат машъаласини

Кўтарган қўлларим куйди…

АЁЛ ЎТИБ БОРАР

Сен сўрама, мен ҳам айтмайин,

Курагимнинг синганини қарс.

Шовқин солма, мен уйғотмайин,

Юрагимда ётар бир йўлбарс.

Баланд бир ўт ёнган ичимни,

Мен совутиб яшашим керак.

Ўз-ўзимга сарфлаб кучимни,

Мен овутиб яшашим керак.

Аёл ўтиб борар, шўх юриб,

Шамолларда соч ёйган аёл.

Ич-ичида йўлбарс ўкириб,

Сиртдан майин жилмайган аёл!

БИЛМАСЛАР

Кўрдим қишлоқ, гўзал шаҳарлар кўрдим,

Оҳорлари кетиб борар, билмаслар.

Жамалаксоч пари-пайкарлар кўрдим,

Баҳорлари кетиб борар, билмаслар.

Тугмак бўлса етмас белбоғ учлари,

Дунё молин маҳкам тишлар тишлари.

Боғларининг ширинзабон қушлари,

Олқорлари кетиб борар, билмаслар.

Отлари-я, қорабайир отлари

Гижинглайди, деб ўйласам, додлади.

Ёли бўрон бўлганлигин ёдлади –

Шунқорлари кетиб борар, билмаслар.

Кузатиб бу дунёнинг ўр-қирини,

Билмай қолдим келмак-кетмак сирини.

Ёлғон ёрлар ялашиб бир-бирини,

Чин ёрлари кетиб борар, билмаслар.

Чарсиллаган бир ўт ёнар ичимда,

Мен шеър айтсам, айтмадим тил учинда.

Бу талотўп, қув-қув, чоп-чоп ичинда,

Ҳалима ҳам ўтиб борар, билмаслар.

БАРГ ТУШИБДИ ЕРЛАРГА

Онам ўлди. Бор дарёлар

Қурийди деб қўрқдим мен.

Бутун олам қора кийди,

Кўк кийди деб қўрқдим мен.

Ҳар гуллаган боғчаю боғ,

Ўт олгайдир мен кирган чоғ.

Руҳ, вужудим бошдан оёқ

Чўғ кийди деб қўрқдим мен.

Тошлар синдирди шонамни,

Ажал чопди пешонамни.

Энди қушлар фақат ғамни,

Чўқийди деб қўрқдим мен.

Қаролиғлар шамни енгди,

Тўзғинликлар ғамни енгди.

Кўзим фақат ғамни энди

Ўқийди деб қўрқдим мен.

Аммо…

Ё Ра-а-аб!

Гул-гул, қуш-қуш.

Барг тушмади ерларга.

Мен кезарман танҳо, беҳуш

Тушунмай бу сирларга…

Онам ўлди. Бор дарёлар

Қурийди деб қўрқдим мен.

КЎЛ

Кўнглингиз бир уйдир ланг очиқ,

Ўтган-кетган кираверади.

Менинг кўнглим – кўзи ёшли жиқ,

Бу ҳолатни кўраверади.

Кўнглингиз бир ойна – очиқ, ланг

Ўтган-кетган ороланади.

Бу ҳолатдан менга тегар санг,

Менинг кўнглим яраланади.

Кўнглингиз – кўл. Тозармоқ учун

Оромини бузгиси келмас.

Менинг кўнглим эса балиқ – жим

Лойқа сувда сузгиси келмас.

Ишқ деганнинг кўприклари қил,

У етгайдир – оҳи етганга.

Балиқлари ташлаб кетган кўл –

Бир кун қолар ўтган-кетганга.

ЕРДА ҚОЛГАН СЎЗЛАРИМ

Ўзни урдим ўтгаю чўққа,

Кимга ботдим,

Ким менга ботди.

Гоҳ байроқдай юксалдим кўкка,

Гоҳо поймол ерларда ётдим.

Давом этгай ҳали бу жангим,

Бас келгайман зару зўрларга,

Қанотимдан айирма, Тангрим,

Киргунимча қаро гўрларга.

Кирганда ҳам тинмас бўзларим,

Бўлар улар шараф ё шарар.

Менинг ерда қолган сўзларим,

Болаларни кўкка кўтарар!

Ҳалима ХУДОЙБЕРДИЕВА,

Ўзбекистон халқ шоири

“Ёшлик”, 2011 йил, 3-сон