Kipriging epkinida soyalar juft quralay

BIR SAHAR

Bu gulshan ne yangligʻ bogʻ edi,

qaysiki, bir sahar chogʻ edi,

xayolim bunda yoʻqotmishman,

nogoh bir tosh kabi qotmishman.

Bogʻ ichra bir pari-paykardir,

unga sara gullar navkardir –

bosh egib etmish bardor-bardor,

ul husn mulkida tantanavor,

etti iqlim aro yaktodir,

ne yakto, guli nur, dur nodir.

Bu gulning kim ekan bogʻboni,

qay tarz oʻstirmish charogʻboni.

Bilmam, bu yo jonbaxsh musiqa,

yoki jon olgʻuchi vasiqa –

ilkida cholgʻu, kuy taralgay,

ne navo, bir olam yaralgay.

Boʻlsaydim qoʻlida cholgʻuday,

oh urib, olamni olgʻuday

va yo cholgʻusining bir tori,

bir tori demakim bor tori,

zorakim, koʻnglim boʻshatgaydim,

koʻnglidan boʻlak ushatgaydim.

Bagʻriga olsa ul shikasta,

siymin boʻyiga men havasda.

Menga dil ochsa ul sozim deb,

men dilim kuylasam rozim deb,

bulbullar tinglab lol bu rozni,

tanisa dard toʻla ovozni.

Ham chalib-tinglab ul toʻymasa,

qoʻymasa, bagʻridan qoʻymasa…

Ammo bu barisi xayoldir,

yoniga bormoq ham maholdir,

behuda oʻy surib yotmishman,

qotmishman, tosh kabi qotmishman.

YUZINGNI KOʻRGALI

Yuzingni koʻrgali oy uyolmishdir.

Soʻzlaring inju, lablaring bolmishdir.

Agarki husn mulkida bahs etsalar,

Layliyu Shirin poyingda qolmishdir.

Bu ne holmishdir, vasling umidida

koʻzlarim yoʻllaring poylab tolmishdir.

Orzum roʻyobi roʻyo, necha vaqtkim

betin vaqt kabi tinchim yoʻqolmishdir.

Bu ne lashkar kabi oh emish, mudom

ayriliq koʻksima lak-lak solmishdir,

kim, hajringda gar bir oh ursa Ikrom

Iskandar kabi dunyoni olmishdir.

* * *

Sen tomon borar boʻlsam,

yoʻllar oʻzi yoʻl boshlar,

girdida poyandoz gul

shakliga kirgan toshlar.

Semirgayman simirgan

sarim – sarrin havolar.

Daraxtlarning mavjida

avjlanadi navolar –

chamamda, daraxtlar ham

sen haqda oʻylagaydir.

shoxlarida jon qushi

vasfingni kuylagaydir.

Yaqinlashar olislar,

bir gʻubor yoʻq orada.

Olam chiroyga, nurga,

sirga toʻlib boradi.

Shabadaning qatida

chorloving ilgʻayurman.

Yuragimni shabnamning

suvlariga chayurman.

Koʻkayimni sogʻinchlar

selday yuvar guldirab,

oqib ketar gʻam-qaygʻu,

yoʻqoladi kudurat.

Koʻzida quyosh kulgan,

sochi tun, qoshi qamar,

sensan borar manzilim,

oshiqman, oshiqaman…

* * *

Oyparcham, gulistaram,

nafasi yalpiz islim.

Sochlari taram-taram,

oʻynoqi irmoq mislim.

Tugʻyon bordir tinida,

boqishidan nur olay –

kipriging epkinida

soyalar juft quralay.

Gullayotgan bogʻlarning

quvnayotgan jarangi

yuragimga bogʻlandi –

oppoq kulgungning rangi.

Tegramda namoyishsan,

koʻksimdagi gʻuluvu

hayratimga boissan,

tarchechak, kunsuluvim.

* * *

Yoz oqshomi osmonning

oqarishib darasi,

dalalarga quyilar

yulduzlar sharsharasi.

Yorishadi koʻnglim ham,

yo shunday tuyuladi,

xayoling yulduzlarday

shovullab quyiladi.

Menga shuning oʻzi bas,

shuning oʻzi baxt kabir,

faqat oqimga qarshi

sakragan baliq kabi

oʻying bilan qonmagan

sogʻinch oʻrtar gohida…

Oʻyinqaroq bir yulduz

sakrar terak shoxida.

* * *

Sevmasingni aytdingmi,

kelmasingni aytdingmi,

yoki koʻzguga qarab

aytayapsanmi hamon –

boqib biror teshikdan

ovozingni eshitgan,

har qalay, bir nimani

bilib olgan bu shamol.

Oʻlay seni sevguncha,

sevay seni oʻlguncha,

odam degani shuncha

qiynarmi oshigʻini…

Koʻcha-koʻyda uvillar,

uvillar tom boshida.

Dil huvillar eshitib

shamolning qoʻshigʻini.

* * *

Seni bir bor koʻrdimu,

men ayrildim hushdan, gul,

osmonlardan yurakni

poklash uchun tushgan gul.

Ey, egnida libosi

yurakdan rang olgan gul,

gulzor emas, men bilan

sahrolarda qolgan gul,

seni sevib qalbimdan

ardoqlashni qoʻymadim,

har dam yonimdasan, lek

visolingga toʻymadim.

Ey, yuzlari farishta,

ey, maʼsumu biyron gul,

sen koʻkda oy, men yerda

gungu lolu hayron, gul.

Ey, qalbimga baxt bergan,

ham ayirgan hushdan, gul,

osmonlardan yurakni

poklash uchun tushgan gul,

seni oʻylab dilimni

bir savol ezar karaxt:

men sen bilan baxtliman,

sen topdingmi mendan baxt?

HANUZ

Qalbing – qoyadagi mustahkam qalʼa.

Hanuz chogʻlanurman zabt etmoq sari…

Shaxdam qadam tashlab, saf boʻlib

oʻtib borar Vaqtning lashkari.

* * *

Toʻkiladi lak-lak yulduz,

boʻshar qora koʻk elagi.

Chekinadi junjikib tun

yangi kun havosidan.

Saharni bogʻ uzra sohir

ovoz yetaklab keladi –

uygʻonadi gird-tevarak

bulbulning navosidan.

Necha vaqtki kutib-kutib,

mushtoq yuragim anglagan

bir haqiqat shu boʻldi va

men ishondim, ne tongkim,

kunim, bulbulzabonim-ay,

ohang kabi jaranglagan

soʻzlaringsiz yorishmaskan,

oʻzing ekansan tongim.

Kutaman ming taʼma bilan –

kun chiqarmi… Dilda sanchiq,

oʻzimning-ku sening sari

haddim sigʻmas borishga…

“Keldim” degan soʻzing tanqis,

“Sevdim” degan soʻzing tansiq.

Kutilgan soʻz tilga chiqsa –

izidan kun yorishgay.

* * *

Xayolimda chorlasam gar,

eshitmagin nolamni,

chunki menga sening oʻying,

xayol ham bir olamdir.

Bu olamda sening rasming

parilardan qolishmas.

Bu bir lof yo mubolagʻa,

gapni katta olishmas,

xayolimda sen bir hilol,

nur taratib turgaysan,

malaklarga malohatdan

saboq berib yurgaysan.

Soʻzlarimni simillatib

sogʻinchlaring balqisa,

tomirimga mador kirar

har oʻyingdan. Alqissa,

xayolimda chorlasam gar,

kelib qoʻyma tagʻinay,

seni toʻyib oʻylab olay,

mazza qilib sogʻinay.

* * *

Sahardan kechga dovur

quvonchga toʻlib-toshgan

tashna vujudi bilan

bahra olar quyoshdan.

Quyosh bilan birga u

osmonlarda sayr etar –

tongda tutgancha qoʻlin,

kunbotar qadar ketar,

chopqillaydi, bu visol

yuragiga zavq solar,

unga hech gʻala-gʻovur

va tiqilinch avtolar.

Kun botganda qorongʻu

oʻylar oʻrtab koʻksini,

katta koʻcha boʻyidan

qaytar ekan oʻksinib,

taqqa qotar va nogoh

tasavvurga qorishar –

kun aksi koʻz oʻngida

chiroq kabi yorishar…

Sen ketganda sogʻinching

qadalganday yurakka,

shaharning chiroqlari

uyqu bermas terakka.

Ikrom ISKANDAR

“Yoshlik”, 2013 yil, 1-son