Men yetmagan baxtga yetgin sen

Shoirga maktub

– Men bir qizni sevaman, ammo

Qiz der: – Boring, toshingiz tering.

Shoir aka, sizdan iltijo,

Menga bitta sheʼr yozib bering.

Oʻqisinu oʻsha parvosiz –

Yuragida mehr uygʻonsin.

Qasamimga ishonmagan qiz

Oʻsha yoniq baytga ishonsin.

Shunday yozing, toki, qiz qalbi

Erib ketsin boʻlsa hamki tosh.

Joniga oʻt tushsin men kabi,

Oqib ketsin koʻzlaridan yosh.

Oshiqda ishq boʻlsa mukammal

Maʼshuqani etarmish shaydo.

Majnunligim anglab u goʻzal

Zora sevsa bamisli Laylo.

Quchogʻimga otilsa dilbar,

Yuragimda armon qolmasa…

Axir, shoir shoirmi agar

Bir yurakni eritolmasa.

Sheʼr kutarman sizdan umidvor,

Yorga yetsam baxtli boʻlarman.

Yoʻqsa, menga hayot ne darkor,

Togʻdan oʻzni tashlab oʻlarman.

– Oh, bechora oshiq ukajon,

Anduhlaring menga ayondir.

Ishq-vujudni oʻrtagan armon,

Anglab boʻlmas sirli jahondir.

Bir bevafo ishqida men ham

Poyoni yoʻq dardga toʻlganman.

Shu dard menga tutqazgan qalam,

Kuya-kuya shoir boʻlganman.

Na ohimga parvo qilgan u,

Na sheʼrimni nazarga ilgan.

Necha daftar toʻldirganmanu

Ular bari yirtib otilgan.

Ukam, menga qilmagin havas,

Yuragimda yuz ming armonlar.

Baxtli boʻlsang bitta sheʼr emas,

Yozib beray senga dostonlar.

Tashbehlarim qadriga yetib,

Yoring koʻngli tushsa joyiga,

Mening bor-yoʻq yozganim eltib

Tashla oʻsha qizning poyiga.

Boʻlsin, ukam, umring charogʻon,

Men yetmagan baxtga yetgin sen.

Yoringni ishq degan bepoyon

Osmonlarga olib ketgin sen.

Gul ochdi, deb, bir qalb soʻzimdan

Bahra oldi, deb, birgina jon –

Rozi boʻlay men ham oʻzimdan,

Bu dunyodan oʻtay bearmon.

2011, aprel

Hazil

Bir zamonlar Eron shohi

Hokim boʻlgan dunyoga.

Yunon yuzta oltin tuxum

Boj toʻlagan Doroga.

Yosh Iskandar Yunon taxtin

Olgach dedi: – Bas xiroj!

Tuxum qilgan u tovuqlar

Oʻlib ketdi, na iloj!

Shu hazildan jang boshlandi,

Yunon yengdi Eronni.

Shoh Iskandar hazil bilan

Oldi yarim dunyoni.

Koʻhna tarix koʻp turfa xil

Hazillarga guvohdir.

Hazil borki, koni savob,

Hazil borki, gunohdir.

Massagetga hazil qilmoq

Yoʻq, deb aytgan Iskandar.

Oks boʻyida oyogʻidan

Oʻq yeb qaytgan Iskandar.

Sohibqiron qudratidan

Bexabar el qolmagan.

Man-man degan jahongir ham

Hazillasha olmagan.

Napoleon Rossiyaga

Qaltis hazil oʻyladi.

Sovuq uni xushtak chalib

Parijgacha quvladi.

Yuz oʻttiz yil oʻtib yana

Bir hazilkash yuz tuban.

“Katyushalar” qah-qah otib

Kuldilar yov ustidan.

Bekormaski, el qadimdan

Hazil tagi zil, deydi.

Oʻynab hazil qilganda ham

Oʻylab hazil qil, deydi.

Oʻynashmagin arbob bilan,

Arbob garchi ming dilkash.

Bilki, boʻri qoʻzichoqqa,

Sher ohuga hazilkash.

Boʻgʻma ilon quyonga doʻst,

Quchoqlashni oʻylaydi.

Mushuk esa sichqon bilan

“Mikki-maus” oʻynaydi.

Mening ham koʻp doʻstlarim bor,

Koʻp kelishar yonimga.

Ular – yuz xil xastaliklar,

Hazilkashdir jonimga.

Doru bilan mehmon qilsam

Tinchiganday boʻlishar.

Zum oʻtmasdan yana yiqib,

Yumalatib kulishar…

…Hazilni hech oʻyin dema,

Hazil tagi puch emas,

Qanot yozgan bir hazil soʻz

Hazilakam kuch emas.

Bu dunyoda yayrab yasha,

Shoʻx, hazilkash boʻl, mayli.

Lekin angla, hazil bilan

Hazillashib boʻlmaydi.

2011, may

Amaliyotdan soʻng

Amaliyotdan soʻng koʻz ochgan bemor

Deydi: – Rahmat, doktor, mutashakkirman.

Doktor aytar: – Soʻzing koʻp jimjimador,

Lekin men doktormas, Munkarnakirman.

Bemor kular: – Eh-ha, farishtaman, deng,

Hazilingiz buncha sovuq, doktorjon!

Munkarnakir aytar: – Soʻroqqa kelding,

Rabbing kim, javob ber, gunohkor inson?..

…Umrim koʻpi oʻtdi yolgʻonga hamroh,

Ishonchim oz qolgan aldoqlar sabab.

Mana, siz oʻzingiz – qoʻli gul jarroh

Munkarnakirman deb turibsiz, ajab.

Axir, goʻdakka ham ayon rivoyat –

Munkar bilan Nakir ikki malakdir.

– Rost, lekin bizda ham qisqargan shtat,

Ish koʻp, ulgurolmay jonim halakdir.

– Xoʻp, Nakir boʻlsangiz Munkar qayoqda,

Munkar boʻlsangiz ne ish qilar Nakir?

– Jonga tegding, senmi yo men soʻroqda,

Bor, yoʻqol, koʻzimga koʻrinma, faqir?!

Amaliyotdan soʻng koʻz ochgan bemor,

Munkarnakir quvgan faqir men oʻzim.

Ogʻriqlarim unut, olam begʻubor,

Shunchalar yorugʻki, qamashar koʻzim.

Qaytdim mulki baqo ostonasidan,

Uygʻondim qayta bu ajib gulshanda.

Yo joy oldim firdavs koshonasidan

Gunohi avf boʻlgan men osiy banda.

Koʻzimni yashnatib kezgan bogʻ aro

Farishtalarmi yo gulruxsoralar?

Jannat nasimi ul yo subhi sabo,

Bu obi kavsarmi yo favvoralar?

Qaydaman? Koʻz toʻla, dil toʻla hayrat,

Ravzai rizvomi yo oʻz chamanim?

Men Vatanda boʻlsam, demak, u jannat,

Agar jannatdaman, jannat – Vatanim!

Goʻyo ikki olam menga oshino,

Uygʻoqligim tushdek, uyquda bedor –

Qadamlab yuribman yer va koʻk aro

Amaliyotdan soʻng koʻz ochgan bemor.

2011, may

Erkin VOHIDOV,

Oʻzbekiston Qahramoni,

Xalq shoiri

“Sharq yulduzi”, 2011–3