DO`STLARGA ULASHING:
Mehr oqibat haqida sherlar to‘plami: Insonlar bir-birlari bilan munosabatda bo‘lar ekan, o‘rtalarida mehr-oqibat hamda ishonch bo‘lsagina hayoti yanada go‘zallashib boraveradi.
Oqibat
Ey yurak ketaylik butkul bosh olib,
Bizni tushunmaydi inson bolasi.
Ularning tashvishi faqat manfaat,
Oqibat begona odamlar uchun.
Yuzingga qarab turib jilmayganicha,
Ko‘ksingga tig‘ qadar do‘stman deganlar.
Soxta mexr, soxta tuyg‘u misli daryodir,
Oqibat begona odamlar uchun.
Dard bilan yig‘laysan qiynalgaydursan,
Goh yo‘qchilik dardi ham ko‘ngling chirtganda
Ne ham qo‘limizdan kelar edida,
Oqibat begona odamlar uchun.
Dunyoda yashayapmiz barcha qatori,
O‘zimizdan o‘tganin o‘zimiz bilib,
Shunga amin bo‘ldik dunyoga kelib,
Oqibat begona odamlar uchun.
Yiqilsang ustingdan kulishga tayyor,
Najotsiz qushdan pat yulishga tayyor,
O‘zlarini foydasiga tulkidan ayyor,
Oqibat begona odamlar uchun.
Dardlaringni bitarsan qog‘oz chetiga,
Turtki yeb nokaslar so‘zo zarbidan,
Xudoyberdi so‘zladi yurak dardidan,
Oqibat begona odamlar uchun.
Oqibat: Nodon o‘g‘il qissasi
Bu xovlida bir yilda,
Uchta janoza bo‘ldi.
Keksa ota-ona va
Keksa oqibat o‘ldi.
Ota onasiz qolib,
Dod solardi farzandlar.
Qolgan merosni bo‘lib,
Tinchlandi oqpadarlar.
Katta aka oila,
Tirgak ustuni edi.
«Ukalarim hovlini
Bo‘lib olamiz” dedi.
Turgan gapki kenjaga,
Bu mashmasha yoqmasdi.
Keksalar tirik bo‘lsa,
Bu g‘avg‘odan qo‘rqmasdi.
Uka dedi: «ota onamiz
Nasihat qilgan edi.
Hovlini sotmanglar deb
Vasiyat qilgan edi.”
O‘rtanchisi gap kesib,
Tanbeh berdi ukaga.
«Hovlini sotgan bilan
Qolmaymiz-ku ko‘chada.
Xullas hovlini sotib,
Tarqab ketdi uch o‘g‘il
Yo‘qlamay qo‘ydi ular,
Bir birlarin necha yil.
Oradan yillar o‘tib,
Qishloqda gap tarqaldi.
Hovlini olgan odam
Ko‘p boylik topib oldi.
Gap yetibmi o‘g‘illar
Bir birin izlab topib
Boylik dardida qarang
Keldilar shu on chopib.
Otamiz merosini,
Qaytarib bering aka.
Biz qilaylik siz uchun
Xizmat bo‘lsa qanaqa.
Xo‘jayin dedi: do‘stlar,
Kech qoldingizlar biroz.
O‘ziga nasib qildi
O‘zidan qolgan meros.
Boylikni topgan kunim
Ko‘p izladim sizlarni
Topolmadim afsuski,
Men hech birlaringizni.
Ulardan shu qishloqda
Qolsin bir deb yodgorlik.
Olgan pulim bariga,
Qurdirdim katta masjid.
Masjidning nomini
Biz oqibat deb yozdirdik
Barcha qishloq ahliga
Sizlarni ibrat qildik.
Toki ular ulg‘ayib,
Nodonlik qilmasin deb.
Odam bolasi bo‘lib,
Hayvonlik qilmasin deb.
Bu so‘zlarni eshitib,
O‘g‘illar «dod” soldilar.
Bahonaga biror so‘z
Topolmasdan qoldilar.
Xullas oxiri qarang,
Haqiqat so‘zin aytdi.
Ota-ona, oqibat,
Mangu hayotga qaytdi.
Xaqiqatdan do‘stlarim
Hech qachon ko‘z yummanglar.
Ota onaga qo‘shib,
Oqibatni ko‘mmanglar.
Mehr muhabbatni unutib qo‘ydik!
Goxida talashib goxi yarashib…
Umrning yarmiga yuz tutib qo‘ydik…
Sovuq nafratlarga biroz yondoshib…
Mexr muxabbatni unutib qo‘ydik.
Ko‘z yoshlar mayini sipqorib ichdik…
Do‘st tutib beorlarcha ko‘zlarni o‘ydik…
Donodek bu dunyo misolin yechib…
Borish-kelishlikni unutib qo‘ydik.
Kimga zar yo kimga falsafa dunyo bu…
Oqibatdan buncha biz erta to‘ydik…
Mayli begonani qo‘ya tur «ko‘nglim»…
Mexribon onamiz unutib qo‘ydik.
Shoshilma vajlarni ro‘kach qilgani…
Yorni oilani jon qadar suydik…
Farzandlik muxabbat va burching qani…
Keksa otamizni unutib qo‘ydik.
Dunyo yaralibdi o‘shanday azal…
Vijdonni yamlamay xom yutib qo‘ydik…
Jigarlardan zarlar bo‘ldimi afzal…
Naxot kimligimiz unutib qo‘ydik.
Kimdir kuyib yashar mehr qasdida…
Ko‘ngillarni tig‘siz beayov so‘ydik…
Ketamiz bir kuni yerning ostiga…
Mexr muxabbatni unutib qo‘ydik!
Oqibatli bo‘laylik
Do‘stlar bir birimizga,
Keling mehr beraylik,
Bu o‘tkinchi dunyoda,
Oqibatli bo‘laylik…
Xasaddan bo‘lib yiroq,
Havas qilib yashaylik,
Do‘stlar bir birimizga,
Mehrimiz ulashaylik…
Oqibat devoridan,
Bitta ham g‘isht ko‘chmasin,
Bu dunyoning odamlar,
Nayrangiga uchmasin!!!
Tillaning kasriga aldanib do‘stim,
Aka ukalaringdan kechmagin aslo,
Oilang ustuni jigarlaringdur,
Ular gar bo‘lmasa hayoting rasvo…
Birdan qo‘limizni duoga ochib,
Kel do‘stim chiroyli niyat qilaylik,
Shundayin shafqatsiz bunday dunyoda,
Sen menga men senga mehr beraylik…
Bevafo yoring deb, kechma onangdan,
Sohta bir do‘sting chun, kechma otangdan,
Ahir ular sening umring naqshidur,
Ular bo‘lmasa mehr, olasan kimdan!
Mehr qolur
O‘tar qancha yillar to‘zoni,
Yulduzlar – ko‘zyoshi samoni.
O‘tar inson yaxshi-yomoni,
Mehr qolur, muhabbat qolur.
Qorachug‘da porlagan o‘sha,
Iqboliga chorlagan o‘sha.
Dunyoni tor aylagan o‘sha –
Mehr qolur, muhabbat qolur.
Anor sening yuzlaring, suluv,
Xumor sening ko‘zlaring, suluv,
Yodda qolmas so‘zlaring, suluv,
Mehr qolur, muhabbat qolur.
Oqib ketdi suvlarda Tohir,
Zuhro yig‘lab qoldi qon bag‘ir.
Kelganda ham qiyomat oxir,
Mehr qolur, muhabbat qolur.
Nima deysan, ey, g‘ayur inson?
G‘iybatlaring qildi meni qon.
Sen ham bir kun o‘tursan, inon,
Mehr qolur, muhabbat qolur.
Ko‘nglim
Dunyoni dard ila ko‘targan ko‘nglim.
Azobni ranj ila ko‘targan ko‘nglim.
Ko‘ksimga tig‘ kabi qadalgan ko‘nglim.
Adashib birovga atalgan ko‘nglim.
Ustida tog‘larni ko‘targan ko‘nglim.
Qop qora dog‘larni ko‘targan ko‘nglim.
Keraksiz toshdayin otilgan ko‘nglim.
Yolg‘onchi do‘stlarga sotilgan ko‘nglim.
Duch kelding kimlarga mening zor ko‘nglim.
Tor qilib dunyoni o‘zi tor ko‘nglim.
Oqibat mehrini izlagan ko‘nglim.
Mehrsiz dillarni siylagan ko‘nglim.
Qo‘y endi yig‘lama bechora ko‘nglim.
Adashgan sen emas nachora ko‘nglim.
Izlagin toparsan bir kuni ko‘nglim.
O‘zingdek xasta ko‘ngilni ko‘nglim.