Խոսք՝ Համո Սահյանի
Երաժշտություն՝ Ալեքսեյ Հեքիմյանի
Ձմեռը հալվել, դարձել է առու,
Դարձել է առու, դարձել է վտակ,
Արաքսի հունով, նա գնում է հեռու,
Գնում է լցվում է, ծովը անհատակ։
Հոգնած թևերը, քսելով ամպին,
Կրծքին դեռ խոնավ, ծվենը նրա,
Արագիլն իջել, Արաքսի ափին՝
Հանգստանում է, մի ոտքի վրա։
Երկինք ու երկիր, մեզ ձայն են տալիս,
Դռները բացեք, գարուն է գալիս…
Դռները բացեք, դռները բացեք, գարուն է գալիս,
Գարուն է գալիս…
Աղբյուրն աղբյուրին, իր գիրկն է կանչում,
Իրար են փարվում, հովերն արթնացած,
Ծաղկունքից արբած, բնությունն է շնչում,
Քանդում է մեղուն ժիր, ակնամոմը թաց։
Հողն է մայրության, հրճվանքից դողում,
Թող որ հավիտյան, միշտ ազատ մնա,
Թող որ ոչ մի ծիլ, չմնա հողում,
Ոչ մի բույն հավքի, թափուր չմնա Слово, Хамо Сахиан
Музыка Alexei Heckimyan
Зимнее расплавь, он стал ручей,
Это стало притоком,
Аракс июня, он уходит,
Идти наполнено, море бездонного.
Усталые крылья, потирая облако,
Между его грудью, мокрым, рожать его,
Аист вниз, на берегу Аракс,
Он опирается на одну ногу.
Небеса и страна, дайте нам голос,
Открывайте двери, пружина приходит …
Открывайте двери, откройте двери, пружина приходит,
Весна приходит …
Источник вызывается на руки,
Они сделали друг друга, ветер бодрствуют,
Пьян от цветения — дыхание природа,
Уничтожает пчел Джир, мокрый акатом.
Земля — материнская, дрожащая от радости,
Пусть это навсегда, всегда оставайтесь свободными,
Не может прорастать, не осталось в почве,
Нет гнезда подъема, вакантной