Qoʻllar

Koʻzlarni debdilar: “Ruhning koʻzgusi”,

Ularda namoyon qalblar sezgisi:

Ham qaygʻu, ham quvonch, ham vaʼda, ham doʻq,

Shoyad shu tufayli erkaklarning yoʻq

Xushroʻylar koʻzidan koʻzin uzgisi.

Koʻzlarni qalblarning tilmochi, dedik,

Qalblarning siriga shu bilan yetdik.

Negadir odamning qoʻllari, biroq –

Shoirlar lutfidan qolibdi yiroq.

Holbuki, qoʻllarning har siquvida

Ne-ne maʼnolar bor, alomatlar bor.

Bunga kim razm qoʻysa, oʻz uquvida

Koʻzning egasi ham unga oshkor.

Qoʻllar bor – muloyim, gʻoyat shafqatli,

Qoʻllar bor – ayovsiz, yovuz, shiddatli.

Qoʻllar bor – ishyoqmas, lapashang, tanbal,

Qoʻllar bor – tezligi bilinar dangal.

Qoʻllar bor – quyilar undan yaxshilik,

Qoʻllar bor – tirnaydi, yovlik, vahshiylik.

Qoʻllar bor – oshirar senga toʻgʻrilik,

Qoʻllar bor – yashirar quvlik, oʻgʻrilik.

Qoʻllar bor – magʻzida mardlik, qoʻrqmaslik,

Qoʻllar bor – ramzidir qoʻrqoqlik, pastlik.

Qoʻldagi xusumat yoki doʻstlikning,

Uyatsiz yolgʻonning yoki rostlikning,

Qoʻldagi saxiylik yo baxillikning,

Boisi nima shu xilma-xillikning?

Sheʼrimning avvalin yodingga keltir:

Nima degan edim koʻzlarga doir?

Koʻzlar yuraklarning koʻzgusi, dedim,

Bu soʻzda hech xato qilmagan edim.

Xoʻsh, qoʻl-chi? Qoʻllar-chi?

Bu qoʻllar, qoʻllar,

Qoʻllarni qaysi bir taʼrif maʼqullar?

Daraxt belgilaydi koʻlankasini,

Qoʻllar ham qoʻllaydi oʻz egasini,

Buyruqni bajarmoq qoʻl hunaridir,

Ha, qoʻllar – yurakning navkarlaridir.

Maqsud ShAYXZODA