Koʻnglingizni ziyorat qilgani keldim

Ota

Men – sizning ortingizdan shamoldek uchgan odam,

Yoningizda biroz dam olgani keldim, ota!

Siz – Haqning saroyidan sayrga tushgan odam,

Koʻnglingizni ziyorat qilgani keldim, ota!

Oʻzimni oqlagani guvohlarim yoʻq mening,

Dunyosida yolgʻizman, panohlarim yoʻq mening.

Sochdan tirnogʻimgacha gunohlarim koʻp mening,

Koʻnglingizda ibodat qilgani keldim, ota!

Koʻksimga qayerdandir toʻkilayapti bir his,

Dunyoning quvonchlari poyingizga choʻkar tiz.

Sizning eng baxtli ota, oʻzimni eng baxtli qiz

Boʻlishimni bashorat qilgani keldim, ota!

Men – sizning ortingizdan shamoldek uchgan odam,

Yoningizda biroz dam olgani keldim, ota!

Ertak kitob

Hamidulloga

Bor ekan-da yoʻq ekan,

Och ekan-da toʻq ekan.

Aslida buvimdayin

Ertak kitob yoʻq ekan.

Mezon. Oqshom. Soʻritok.

Teraklar orasida,

Berkinmachoq oʻynardi

Yulduzlar norasida.

Ertakka koʻmilardik,

Uyiga qaytgach oftob.

Sen, men, Mirahmad, Bahri

Va buvim – ertak kitob.

Tushlarimga kirardi,

Uch ogʻayni botirlar.

Bugun koʻnglimni buzdi

Oʻsha shirin xotirlar.

Endi yulduzsiz osmon,

Unutilgan soʻritok.

Biz ulgʻaydik… Men ketdim

Toshshaharga – kayfim chogʻ.

Garchi kitobga doʻstman,

Garchi koʻpdir ermaklar.

Endi oʻshandagiday

Sehrlimas ertaklar.

…Bir bor boʻldi – yoʻq boʻldi,

Bir och boʻldi – toʻq boʻldi.

Buvimdayin sehrli

Ertak kitob yoʻq boʻldi…

Hozir tutlar gʻarq pishgan mahal…

Hozir tutlar gʻarq pishgan mahal,

Yuragimda yetilgan soʻzday,

Shoʻrtepaning dalalarini

Kelinchakday bezantirmish may.

Goʻyo qizlar toʻyga oshiqqan –

Bir-birini quvar bulutlar.

Shira-sharbat bogʻlagan shoxda,

Askarlardek tizilmish tutlar.

Tabassumlar, qaygʻular sunʼiy,

Sizni beton uy allalaydi.

Qani, turing, yoʻlga otlaning,

Ey umrimning avj pallalari.

Boring, momiq boʻztuproqlarda

Oyoqyalang choping boladay.

Charchasangiz, hu-u-uv otamdayin

Yelkamga opichlab olaman.

Otquloqlar koʻnglingiz olar,

Yuzingizdan oʻpar yalpizlar.

Shunda… yuz beradi moʻjiza,

Uygʻonadi tabiiy hislar.

Va toʻkilar gʻarq pishgan tutday,

Qogʻozlarga samimiy soʻzlar…

Qishloq sogʻinchi

Singlimga

Bizni qishloq tugʻdi!

Yashil dalalar,

Koʻnglimizni varrak qilib uchirdi!

Bulutlarni yordik sodda bolalar,

Osmon koʻzimizga hayrat koʻchirdi.

Tobora balandlab uchdik,

Varrakning

Ipi chuvalashdi.

Qishloq mungʻaydi.

Soʻng topa olmadi izlab, daraklab,

Quyoshga yoʻl oldik biz – ikki daydi.

Quyosh – boʻydoq shahar –

Olifta va tund!

Orzularni ekdik – xuddi yulduzlar.

Endi biz shaharlik,

bolalik – unut,

Sochlariga popuk qadalgan qizlar.

Har oqshom yoʻllarga koʻz tikar qishloq,

Kutvolgani chiqar baqateraklar.

Bizlar sheʼr toʻqiymiz unga bagʻishlab,

Shaharda adashgan sodda varraklar.

Poyiga tiz choʻkib soʻraylik uzr,

Shoʻrtepa – yoʻlimiz poylagan vatan.

Varrakday bagʻriga uchaylik,

Axir,

Bizni qishloq tuqqan!

***

Tun. Sukunat. Sepkilli osmon.

Bir tilim oy. Bezovta xayol.

Sakson yoshli momodek mudrab,

Bogʻkoʻchada sudralar shamol.

Tashvishlardan charchagan qishloq,

Bir zumgina uyquga choʻmar.

Sukunatdan zerikkan dala,

Keksa kuzni savolga koʻmar…

… Olislarda jilmayar bahor,

Quyosh kular baxtga egizak.

Hozir esa… Izgʻiydi bedor,

Koʻylaklari yirtilgan kuzak…

Bashorat OTAJONOVA

Yoshlik”, 2017–5