Aljabrdan qudrat olgan tamaddun

* * *

Har tong quyoshning ol balqishin koʻrib,

Deyman, ne yogʻdudir, bu umr, umr?

Goh qatra shabnamdek yaproqda titrar,

Ne inja tuygʻudir, bu umr, umr?

Goho doʻstu dushman duch boʻlar yoʻlda,

Diydorga koʻzgudir, bu umr, umr.

Qayda yo istehzo, yo havas sezsang,

Goh bol, goh ogʻudir, bu umr, umr.

Oy goho toʻlindir, yarimdir gohi,

Yillarga koʻzgudir, bu umr, umr.

Yuksaltgay el ruhin farzand kamoli,

Nurafshon mavzudir, bu umr, umr.

Yurtda ulugʻ zotlar oʻtgan, yashar, bor,

Ki ramzi mangudir, bu umr, umr.

DUNYOGA KELDIK

Dunyoga keldik nening gʻamin yeb,

Guvranib yurdik yemak-ichmak deb.

Ne sirri muabbad tandagi bu jon:

Musiqadir aslan chin madhi iymon.

Dunyoga keldik neni bilib zeb,

Nedin tondik, nedin shodmiz topdik deb?

Anglab yetoldikmi shu bizning zamon?

Sozdadir Hojixon, bordir Komiljon.

Dunyoga keldik, qoʻlda bogʻlam sep,

Bildikmu bori ne, nedir bizga zeb?

Qani Alp qasrlar, avji Sulaymon,

Ay, pirim Navoiy, ey ganji iymon?!

Dunyoga keldik, neni bildik ep,

Nahrlar qay yonda – bitta tomchi deb?

Avval oxir bildik: oʻtar bul zamon,

Bordir Sulton Uvays, Mahmud Pahlavon.

Omonmi bor-yoʻqni koʻrib kelganlar,

Uzoq-yaqinlarda yurib kelganlar!

Qutlugʻ eʼtiqodga koʻmakdadir, bas,

Haq bizga yorlaqab ato etgan jon!

Ulugʻ ruhlar kezar olamni mamnun,

Aljabrdan qudrat olgan tamaddun.

Buyuk vatandoshlar nomin madh etib,

Mangu ehtiromda yurtimga davron!

ISHQ YORLIGʻI

Sevikli rafiqamga

Erta tong shafagʻiga,

Birga bir nazar solsak.

Ajabmas, yangi kundan,

Yana juft mehr olsak.

Daryodan ikkimiz teng,

Toʻldirsak kaftimizni.

Daryo olis manzilga,

Eltgandir ahdimizni.

Sahar gulgʻunchalarga

Ikkov bir tekkizsak qoʻl.

Gulzor boʻstonga doʻnar –

Ishqqa ohanrabo yoʻl.

Farzandlarga ikkovlon,

Nogahon bir soʻz aytsak.

Albatta, ul qalblardan

Qoʻsha nur boʻlib qaytar.

Hayot shu juft nigohdan

Qudrat olgani yangligʻ,

Olamni koʻrish uchun

Shudir ishq degan yorliq.

EʼTIQOD

Alloh deganim Sevgi,

Alloh deganim Yogʻdu.

Ovozim lahza – toʻlqin,

Aks-sadosi Mangu.

Alloh deganim Ummon,

Alloh deganim zarra.

Jismimda goʻdak boʻzlar,

Ruhimda yetuk bahra.

Alloh deganim Borliq,

Alloh moviy qaldiroq.

Oshkora ohlarimdan

Pinhon dardim ogʻirroq.

Alloh deganim yoʻldir,

Allohimdir – taqdirlar.

Oldinda jim borurlar

Sukut ridoli pirlar…

Xorazm – ilohiy soz,

Xorazm – Avestodir.

U barcha tarixlardan

Chuqurroq… va ustadir.

Moʻmin boʻlsang-u, ammo

Hasadgoʻy, ola ogʻiz –

Qalamda chingizlar bor,

Soʻyloq tishli chanqovuz.

Alloh deganim oʻzi –

Buyuk nur va koʻnglim toʻq!

Gʻalamis yovlarimning

Shugina baxti ham yoʻq.

Alloh deganim – Holdir,

Shuni asrasam – Borman.

Harki mavqega, yurtim,

Sen bois sazovorman!

ELLI LAZGISI

Uchdi Ellikka qushlar,

Oʻngga aylandi tushlar.

Farishtalar Boʻstonda

Goʻyo yozlar ham qishlar.

Izla soʻzning joʻyasin,

Soz topar oʻz eyasin.

Davrada hofiz bilar

Elga novvi deyasin!

Bir kelganda Elli*ga,

Boqdim xipcha belli*ga.

Haddingdan oshma bunda,

Chaqirarlar balliga!

Yangra tanbur, jalojil,

Burgʻu-yu dovul, tabul.

Orzularimni aytsam,

Ichingga tushar havul.

Qayda boʻlma qoʻshnayim,

Xorazmni qoʻsh, nayim.

Muhabbati zoʻrlarning

Yuragi ham xush, nayim.

Omon MATJON

“Yoshlik”, 2014 yil 1-son