Oʻrxun-Enasoy obidalari haqida

Oʻrxun-Enasoy yodgorliklarining topilishi va oʻrganilishi XVIII asrdan boshlanadi. Rus xizmatchisi Remezov bu haqda dastlabki xabarni beradi. Shved zobiti Iogann Strallenberg, olim Messershmidt yodgorliklarni Yevropa ilm ahliga ilk marta taqdim qilgan edilar.

Dastlab, Oʻrxun, Selenga va Toʻli daryolari atrofidan – Shimoliy Moʻgʻulistondan toshga bitilgan obidalar topildi. Enasoy daryosi qirgʻoqlaridan ham shunday yodgorliklar topilgan. Ular keyinchalik Oʻrxun-Enasoy yodgorliklari nomini oldi.

Maʼlumki, turkiy xalqlar oʻz davlatiga ega boʻlgan eng qadimgi dunyo qavmlaridan biridir. Oʻrxun-Enasoy obidalari ana shu tarixni badiiy tarzda hikoya qiladi. Ular Oʻrta Osiyodan boshlab Dunaygacha boʻlgan ulkan hududda oʻz davlatlarini idora qilishgan. Yodgorliklar, asosan, VI–VIII asr voqealarini aks ettiradi.

V–VI asr oʻrtalarida dunyo xaritasida Turk xoqonligi degan mamlakat yuzaga kelgan. Bu mamlakat Oʻrta Osiyo, Yettisuv, Sharqiy Turkiston, Oltoy oʻlkalaridagi turli qabila va xalqlarni birlashtirgan edi. Bu yerlar geografik jihatdan nihoyatda qulay, 43

buning ustiga Yevropa va Sharqiy Osiyoni bogʻlab turuvchi, “Buyuk ipak yoʻli” ning ustida edi. Shuning uchun ham turkiylar yashaydigan manzillarga qiziqish katta boʻlgan.

Turli qabila va elatlarning doimiy hukmronlikka intilishi odatdagi hol edi. Bundan dushmanlar ham foydalanishga harakat qiladilar. Tashqi dushmanga qarshi hamkorlikda kurashish qabila va elatlarning birlashishiga olib keldi va 545-yilda Turk xoqonligi yuzaga keldi. Bu xoqonlik VIII asrgacha hukmronlik qildi.

Toshbitiklarning katta qismi ana shu xoqonlikning oʻziga xos badiiy solnomasidir.

Yodgorliklarni butun dunyo turkiyshunoslari ilmiy jihatdan oʻrganmoqda. V. Tomson va V. Radlovdan keyin S. E. Malov, S. G. Klyashtorniy, I. V. Stebleva, H. Oʻrxun, T. Tekin, Najib Osim, G. Aydarov, oʻzbek olimlaridan A. Qayumov, A. Rustamov, Gʻ. Abdurahmonov, N. Rahmonov, Q. Sodiqovlar oʻrganishgan.

Yodgorliklar hozirgi oʻzbek tiliga bir necha marotaba tabdil qilingan. Runiy yozuvdagi yodgorliklar faqat toshga bitilgan emas. Ularning qogʻozga, turli buyumlar (kumush koʻzachalar, yogʻoch, teri, oyna, qayish toʻqasi)ga yozilgan namunalari ham bor. Masalan, “Irq bitigi” (“Taʼbirnoma”) qogʻozda yozilgan.

Soʻzni “Toʻnyuquq” bitiktoshidan boshlaylik. Toʻnyuquq – shaxs nomi. U ikkinchi turk xoqonligiga asos solgan Eltarish xoqonining maslahatchisi va sarkardasi boʻlgan.

Toʻnyuquq “Turk Bilga xoqon davlatida bu bitigni yozdirdim” deydi. Bilga xoqon Eltarish xoqonning oʻgʻli edi.

Bitiktoshdagi voqealar Toʻnyuquq tilidan hikoya qilinadi: “Men – Dono Toʻnyuquqman. Oʻzim Tabgʻach davlatida voyaga yetdim. Turk xalqi Tabgʻach davlatiga boʻysunar edi…”

Soʻng ana shu dahshatning – turkiylarning oʻz erkini qoʻldan berib qoʻyishlarining sababi aytiladi: “Turk xalqi boshboshdoqlikka, oʻziboʻlarchilikka, beparvolikka yoʻl qoʻydi…oʻzining xoni bilan birga boʻlmadi”.

Mustamlaka azobi, oʻzga xalq tahqiri yodgorlikda qisqa va loʻnda, ammo nihoyatda taʼsirchan tarzda ifodalanadi:

“… Tabgʻachga taslim boʻlganligi uchun tangri, oʻl degan, shekilli, turk xalqi oʻldi, yoʻq boʻldi, tugadi. Turk Sir xalqi yerida birorta ham urugʻ qolmadi”.

Toʻnyuquq yetti yuz kishini birlashtirib, “shad” degan unvon oladi. Bu turk xoqonligidagi eng oliy darajadagi harbiy unvonlardan biri edi.

Toʻnyuquq Boʻgu tarxon hamda Eltarish xoqon (Kul tigin va Bilga xoqonning otasi) bilan birga mamlakat mustaqilligi, el-yurt farovonligi, yurt osoyishtaligi, chegaralar daxlsizligi uchun tinimsiz kurash olib bordi. U bu kurashlarning oldingi safida edi. Ammo dushmanlar ham tinch oʻtirmadi. Ular kuchlarni birlashtirish payiga tushishdi.

Tasvir davomida vaziyatning keskinlashib borishi, buning natijasida Toʻnyuquq shaxsiyatidagi kuchli nuqtalarning tobora kengroq ochilishini kuzatish mumkin. Xususan, buyuk sarkardalarga xos boʻlgan tavakkalchilik, dovyuraklik, jasorat, jurʼat, baʼzan nihoyatda keskinlik, choʻrtkesarlik, ayni vaqtda bosiqlik, vazminlik xislatlari bu tasvirlarda aniq koʻrinib turadi. U katta tajriba egasi sifatida namoyon boʻladi.

Toʻnyuquq buyuk vatanparvar shaxs timsolidir. Uning oʻz vatani, xoqoni, qoʻshini, xalqi bilan faxrlanishi, ularning borligidan oʻzini baxtiyor sezishi yodgorlik matniga puxta singdirilgan.

Hatto dushmanning “xoqoni bahodir ekan, maslahatchisi alloma ekan” degan bahosida ham shu ruh mavjud. Toʻnyuquqning xotirjamligi esa “xalqning tomogʻi toʻq edi” jumlasi orqali ifodalangan.

Dushmanning turkiylar ustiga hujum uyushtirish haqidagi yovuz niyatini eshitgan Toʻnyuquqning “tun uxlagim kelmadi, kunduz oʻtirgim kelmadi” deyishi uning oʻz taqdirini xalq va yurt taqdiri bilan naqadar yaxlit holda tasavvur qilishini koʻrsatib turibdi.

Toʻnyuquq iftixoridagi eng asosiy nuqta shunday ifodalanadi: “Bu turk xalqiga qurolli dushmanni keltirmadim, yalovli otni yugurtirmadim”.

Toʻnyuquq obidasi vatan haqidagi madhiyadir. U voqeiy yoki badiiy asar boʻlishidan qatʼi nazar, unda hayot haqiqati ham, tarixiy haqiqat ham badiiy tarzda oʻz aksini topgan.

Turkiy qabila va elatlarning oʻzaro talashib-tortishishlari ham, tashqi dushman bilan boʻlgan ayovsiz kurashlar ham, aslida, tarixiy haqiqatdir.

Eltarish, Boʻgʻu, Bilga xoqonlar ham tarixiy shaxslardir. Asarda tilga olingan koʻplab qabila, urugʻlar tarixda mavjud boʻlgan, ularning bir qismi hozir ham alohida xalqlar va millatlar tarkibida yashab kelmoqda.

Yodgorlikda murojaat, undov, chaqiriq, yetakchilik qiladi. Toʻnyuquq tabiatida tushkunlik, ikkilanish mutlaqo koʻrinmaydi. Uning harakatlarida, soʻzlarida oʻziga ham, butun xalqiga ham buyuk ishonch balqib turadi. Xuddi shu holat uning gʻalabalarida asosiy omil boʻladi.

“Toʻnyuquq” bitiktoshi kompozitsion jihatdan yetuk asar. Unda oʻziga xos boshlanma, voqealar rivoji, xotima mavjud. Shu kompozitsiyaning oʻzida ham katta badiiylik bor. Bu maqsad toʻlaligicha amalga oshgan.

Yodgorlikning til xususiyatlari ham eʼtiborga loyiq. U VIII asrdagi adabiy til namunasidir. Asar tilidagi koʻplab soʻzlar hozirgi oʻzbek tilida aynan qoʻllaniladi. Bir qism soʻzlarda ozgina tovush oʻzgarishlari yuzaga kelgan, yana bir toifa soʻzlar esa bugungi isteʼmoldan chiqib ketgan.

Yodgorlikda oʻrni-oʻrni bilan soʻzlarning koʻchma maʼnolarda qoʻllanishi seziladi. Shuningdek, majoz, matal, maqollardan foydalanish kuchli:

“Tabgʻach, Oʻgʻuz, Qitan – bu uchovi qamal qilsa, qamalda qolajakmiz. Unda vujudining ich-u tashini – mol-u jonini topshirgan kishiday boʻlamiz. Yupqa yigʻin tor-mor qilishga oson emish, ingichka yigʻin uzishga oson emish. Yupqa qalin boʻlsa, tor-mor qiladigan bahodir emish, ingichka yoʻgʻon boʻlsa, uzadigan bahodir emish”.

Asarda oltinga “sariq”, kumushga “oq”, tuyaga “egri” singari epitetlar – sifatlashlar qoʻllangan.

Undagi asosiy tasvir vositasi alliteratsiyadir. Alliteratsiya – tovushlar ohangdorligi, asosan, bir xil tovushlarning takrorlanishi natijasida yuzaga keladigan ohangdorlikdir. Unda unli va undosh takrorlanishi mumkin.

Oʻngra qitaynyigʻ oʻlurtachi terman,

Bani oʻgʻuzugʻ oʻlurtachi – oʻq terman.

Soʻz takrori ham yodgorlikda koʻp uchraydi.

Tabgʻach qagʻan yagʻimiz erti

Oʻn oʻq qagʻani yagʻimiz erti.

Undagi oʻziga xos tasvir usullaridan yana biri voqea-hodisalarga muayyan yondashish bilan izohlanadi. Koʻpincha bir necha voqea-hodisalar yoki ular bilan bogʻliq detallar ketma-ket sanaladi:

“Turk budun oʻlti, alqinti, yoʻq boʻldi”. Bu yerdagi ketma-ket sanoq voqea zamiridagi dahshatli musibatni, kuchli fojiani juda yorqin namoyon etadi. Yoki:

“Tabgʻach, bardanayin teg. Qitany, oʻngdalayin teg. Ban yirdantayin tegayin”. (Tabgʻach, sen oʻngdan hujum qil! Qitan, oldindan hujum qil! Men chapdan hujum qilay!).

Bu oʻgʻuzlar orasidan kelgan kuzatuvchi nutqidan parcha. U oʻgʻuzlar fikrini ifodalamoqda. Bu yerdagi sanoq dushman tomonidan solinayotgan tahdid va xavf-xatar doirasining nechogʻli kattaligini tasavvur etishga imkon beradi.

Bularning hammasi Toʻnyuquq bitiktoshining yuksak vatanparvarlik ruhi bilan sugʻorilgan qadimiy nodir badiiy asar ekanligini yana bir marta tasdiqlab turadi.

Yodgorliklarda inson shaxsi va, ayniqsa, uning erki bilan bogʻliq masalalar teran badiiy tahlil qilingan.

Soʻzlar takrori yodgorlikdagi asosiy tasvir vositalaridan biridir. Ammo ular matnda gʻalizlik tugʻdirmagan, aksincha, muallif fikrining taʼkidlanishiga, alohida urgʻu bilan koʻrinishiga yordam bergan. Bularning barchasi yodgorliklarning juda katta maʼrifiy hamda badiiy-estetik ahamiyatga ega ekanligini koʻrsatib turibdi.

Turkiy xalqlarning badiiy ijodi moziyning juda qadim qatlamlariga tutashadi. Eramizdan oldingi davrlardayoq yunon tarixchilari ajdodlarimiz orasida mavjud boʻlgan ogʻzaki ijod namunalari: ertak, rivoyat va afsonalar haqida ayrim maʼlumotlarni yozib qoldirishgan. Shuningdek, eramizdan oldingi Xitoy tarixchilari ham turkiylarning oʻziga xos qoʻshiq va dostonlari boʻlganini manbalarda qayd etishgan.

Shu oʻrinda qadimgi davrlarda yashab ijod etgan ayrim adiblarning nomlarini eslatib oʻtish joiz. Bizgacha Aprinchur Tegin, Kul Tarxon, Singku Seli Tutung, Pratyaya-Shiri, Asig Tutung, Chusuya Tutung, Kalim Keysi, Chuchu, Yoʻllugʻ Teginlarning nomlari yetib kelgan.

Turli-tuman tarixiy maʼlumotlarga tayanib Oʻrta Osiyoni eposlar beshigi deb nomlash mumkin boʻladi. Eramizgacha boʻlgan V asrda yashagan Herodot Toʻmaris bilan bogʻliq voqealar tafsilotini keltirgan. Yana bir yunon tarixchisi Polien esa Shiroq haqidagi afsona mazmunini yozib qoldirgan.

“Adabiyot” (Boqijon Toʻxliyev, Bahodir Karimov, Komila Usmonova. Oʻrta taʼlim muassasalarining 10-sinfi va oʻrta maxsus, kasb-hunar taʼlimi muassasalarining oʻquvchilari uchun darslik-majmua. “Oʻzbekiston milliy ensiklopediyasi” davlat ilmiy nashriyoti, Toshkent–2017) darsligidan