Turkiy xalqlar adabiyotining ildizlari

Imongʻozi NURAHMAD oʻgʻli

Turkiy xalqlar uchun umumiy boʻlgan adabiyotimizni sak (soq)lar davridan boshlashimiz taxminlarga asoslangan faraziy gaplar emas, aksincha, aniq dalillar bilan isbotlangan haqiqat boʻlsa, bu davrdan qolgan merosni oʻrganish, tadqiq qilish – zamon talabi, bizning muqaddas burchimiz hamdir. Adabiyotimiz tarixini qaysi davrdan boshlash, qanday tarixiy taraqqiyot davrlariga boʻlib oʻrganish adabiyot tarixidagi asosiy omillardan boʻlibgina qolmay, biz uchun millat sifatida tariximizni oʻrganishimizda ham oʻta muhim ahamiyatga ega. Sababi, bunday tadqiqotlar bizning milliy mentalitetimizning shakllanishi va xalq sifatidagi teran ildizlarimiz qaylarga borib tutashajagini ham yoritib beradi. Binobarin, biz adabiyotimiz tarixini toʻgʻri yorita olmasak, zaiflashib ketgan milliy xotiramizni ham asl holiga keltira olmaymiz, milliy-madaniy taraqqiyot dasturimizni ham zamonga mos ravishda rivojlantira olmaymiz.

Adabiyotimiz tarixining toʻgʻri yoritilishi – turkiy xalqlar birligiga asos boʻladigan, bizni ruhiy-maʼnaviy mushtaraklik sari boshlaydigan yoʻldagi dastlabki asosiy qadamdir. Turkiy xalqlar uchun umumiy boʻlgan adabiyotimizning dastlabki davr tarixini biz Turk xoqonligi davridan boshlaymiz. Shoʻrolar hokimiyati boshimizda zugʻum oʻtkazib turgan bir paytda, turkiy xalqlar uchun umumiy boʻlgan adabiyotning mavjud boʻlganligini aytish, ularning tarixan-maʼnan mushtarak xalqlar ekanligidan soʻz ochish, umuman mumkin emas edi, bunday fikr darhol ulkan qarshilikka uchrardi. Shunga qaramay, bunday nuqtai nazar sobiq ittifoq miqyosidagi adabiyotshunoslik ilmida 50-yillarda nish ura boshlab, 60-yillarda shakllanib boʻlgan edi. Bu fikrni yoqlab, turkiy xalqlarning barchasi uchun umumiy boʻlgan adabiyot tarixini Turk xoqonligi davridan boshlash toʻgʻri boʻlishini ilmiy jihatdan asoslagan B. Kenjeboyev, M. Avezov, N. Mallayevlarning nuqtai nazarlari, ularning asarlari, shuningdek, eski turk devor bitiklarini ilk bor qozoq tiliga oʻgirib, bu yozuvlarning adabiyot tarixidagi oʻrnini, ahamiyatini yoritib bergan olim M. Joʻldosbekovning asarlari hali-hanuz qimmatini saqlab kelmoqda. Shu oʻrinda X. Suyunchaliyev, A. Oʻspanoʻgʻli, A. Qirovboyeva singari olimlarning qadimgi adabiyot borasidagi izlanishlari qozoq adabiyotshunosligi ilmining taraqqiy topishida sezilarli taʼsir koʻrsatganligini aytib oʻtish kerak.

Qadimgi turk devor (tash, yoʻl) bitiklari bilan tanishganimizda, Turk xoqonligi davridan qolgan adabiy meros namunalari – oʻsha davrlardayoq gurkirab rivojlangan adabiyot namunalari ekanligini sezamiz. Tosh bitiklarga bitilgan, sulolalar haqidagi roman deyishga arzigulik yozma meroslar qoldirgan davrning ulkan madaniyatini ana shunday noyob soʻzlar bilan ardoqlasak, arziydi.

Bir xalqning adabiyoti oʻsha xalqqa mansub boʻlgan dastlabki ota-bobolarning dunyoga kelgan davrlaridan, shu xalqni shakllantirgan urugʻ-qabilalar umrguzaronlik qilgan davrlardan boshlanishi chin haqiqat. Ilm-fan hamisha taraqqiyotda, rivojlanishda davom etadi. Har bir davr kishilari oʻz zamonasidagi moddiy imkoniyatlarga asoslanib, tadqiqotlar olib boradi, nuqtai nazarlarni, tahlillarni oʻrtaga tashlaydi. Shu sabablarga koʻra ham, har bir davrda ilm oʻzigagina xos boʻlgan xususiyatlarni namoyon qiladi, oʻziga xos saviyaga koʻtariladi. Ijtimoiy ilmlarning bugungi yutuqlari, bugungi darajasi bizning turkiy xalqlarimiz uchun umumiy boʻlgan qadimgi adabiyotimiz tarixini saklar zamonidan boshlashimizga imkon beradi. Bu boradagi tashabbus avvallari ham fanimiz doirasida oʻrtaga tashlangan edi. Oʻzbek olimi Natan Mallayev, qozoq olimlari A. Oʻspanoʻgʻli, A. Qirovboyeva, uygʻur olimi Turgʻun Olmos singari tadqiqotchilar adabiyotimiz qadimgi tarixi haqida yangi-yangi fikrlarni bildirib oʻtganlar.

Albatta, qadimgi turkiy adabiyot deganimizda, sak xalqiga yoki xunnularga daxldor boʻlgan bir necha rivoyat, mif, hikoyatlarni tilga olib oʻtishimiz, yoki boʻlmasa, ularning mazmunini yoritib berish bilangina bu masala hal boʻlib qolmasligi aniq. Buning uchun, hech boʻlmaganda, har bir davrdagi adabiyot namunalarini topish, bu namunalar nima sababdan adabiyot tarixidan oʻrin olganligiyu, ular oʻrtasida qanday aloqalar borligini yoritib berish zarur. Bu esa oʻta jiddiy tadqiqotlar oʻtkazishni talab qiladigan zahmatli, mashaqqatli yumush. Ammo aynan mana shu yoʻldan yuribgina biz chin haqiqatga tomon yetib bora olamiz.

Gʻarbdagi tarixiy maʼlumotlar boʻyicha, eramizdan avvalgi VII-VI asrlardan boshlab, Xitoy maʼlumotlari boʻyicha, eramizdan avvalgi XII-X asrlardan boshlab, eramizning V asrlari oraligʻida Xitoy devoridan Qora dengizgacha boʻlgan cheksiz dalalarda saklar, xunnlar, uysunlar, qanglilar, sarmatlar, saframatlar va hokazo koʻchmanchi qabilalar yashab oʻtganlar. Ular goh bir butun qabilalar ittifoqi sifatida, goh esa yakka-yakka, kichik-kichik xalqlar sifatida tarixda iz qoldirib ketganlar.

Saklar davriga xos boʻlgan qishlov (qoʻrgʻon, oʻba) odamlaridan qolgan qabriston suyaklarini tadqiq qilgan Bernshtam, Aqishev kabi atoqli olimlarning yoki xitoy arxeologlari tadqiqotlaridagi xulosalarga nazar soladigan boʻlsak, Oʻrta Osiyo va Sharqiy Turkistondagi qaysi bir qadamjodan qadimiy suyak topilsa, ularning barchasi yagona bir antropologik tiplarniki ekanligi maʼlum boʻlmoqda. Yana bir atoqli olim M. M. Chebokorovning eʼtirof etishicha, “faqat qondosh, genetik (irsiyat) jihatdan qarindosh boʻlgan unsurlargina muayyan bir antropologik tipga kiradi” (Qarang: M. M. Chebokorov. Osnovniʼe prinsipiʼ antropologicheskix klassifikatsiy. Truda instituta etnografii. – M.: 1957, St. 306). Shuningdek, qadamjolardan topilgan uy jihozlari, asbob-uskunalardagi bezak-naqshlar, bitiklar ham ishonch-eʼtiqod ramzlari boʻlganligi qayd qilinadi. Binobarin, ushbu qabilalarda ishonch-eʼtiqod yaxlitligi, yagona bir sivilizatsiya bunyodkorlari, ishtirokchilari boʻlganligi seziladi.

Qadimgi davrlardagi adabiyot haqida soʻz ketganda, biz uchun muammo tugʻdiradigan jihat – bizga oʻsha davrlardan bevosita yetib kelgan yozma adabiyot namunalarining saqlanib qolmaganligidir. Yetib kelganlari ham kichkina esdalik-haykallardagi yozuvlar, xolos. Saklar zamonidan bizgacha yetib kelgan mif-hikoyalarning oʻzi boshqa xalqlarning yozma yodgorliklari orqali yetib kelgan.

Adabiyotimizning narigi tarixi – dastlabki adabiy nusxalar borasida soʻz ketganda, biz adabiyotning huv boshdayoq hayotga tuygʻudoshlikdan paydo boʻlgani estetik vazifani bajarish uchun emas, balki, avvalo, qayta anglash ehtiyoji tufayli paydo boʻlganini, tafakkurning rivoji uchun xizmat qilganini, undan keyingina odamzodning tafakkuri, estetik dunyoqarashining rivojlanishiga bogʻliq holda, dunyoni tanish vositasiga aylanganini unutmasligimiz kerak. Binobarin, olim N. Mijjoniyning: “Ibtidoiy urugʻ-qabilalarning ijodi sifatida dunyo koʻrgan dastlabki miflar inson tafakkurida ishonch-eʼtiqod tuygʻularini uygʻotishdek muhim vazifani bajargan” (“Qozoq xalqining mif va asotirlari”, Urumchi, 1996,1-bet). Ushbu nuqtai nazar yangi falsafa uchungina emas, balki adabiyotning ibtidoiy nusxalari uchun ham oʻz ahamiyatini yoʻqotmagan. Shundan kelib chiqib aytadigan boʻlsak, adabiyotning tetapoya davridagi asarlarni bugungi kunning mezonlari bilan oʻlchab boʻlmaydi.

Turkiy xalqlarning hammasiga tegishli boʻlgan qadimiy oʻrtoq yozma adabiyotlar saklar davridan boshlanadi. Bu davr adabiy yodgorliklarning shakllanishi va rivojida saklar davri adabiyotining, shuningdek, xunnlar zamonining adabiyoti, uysun-qangli davrining adabiyoti degan hududiy markazlari ham boʻlganligi aytib oʻtiladi. Ushbu maqolada biz saklar davridan qolgan adabiy namunalarga doir oʻz fikrlarimizni oʻrtaga tashlamoqchimiz. Saklar davri adabiyotining yuqorida aytib oʻtilgan har qaysi taraqqiyot markazlariga aloqador boʻlgan ibtidoiy nusxalarini quyidagicha bir qancha tarmoqlarga ajratish mumkin:

1. Saklar davri adabiyoti haqida soʻz, eng avvalo, qadimdan qolgan ixcham asl yozma meros namunalaridan, koʻlamli maʼrifiy ahamiyatga ega boʻlgan tarixiy yodgorliklardan boshlanadi. “Eshik yozuvi”, “Pavlodardan topilgan suyak tumordagi runik yozuvi”, Sharqiy Turkistondagi Xoʻtan biqinidan topilgan qadimgi sanskrit alifbosidagi Xoʻtan saklarining qadimgi yozuvlarining adabiyotimiz tarixidagi oʻrni juda muhimdir. Vaholanki, bu bitiklar to shu kungacha adabiyotchilarimizning tahlil doirasiga tortilgan emas. Shu sababli ham, adabiy yodgorlik sifatida oʻrganilmagan. Ularning soni ham bizning bilganlarimizdan anchagina koʻp boʻlmogʻi ham, ehtimol. Ustiga ustak, bu yodgorliklarning koʻpini qadimgi turkiy runik alifboga asos boʻlgan xatda yozilgan, deb taxmin qilsa boʻladi. Bu borada A. Aristov, I. Batmanovlarning qadimgi turkiy bitiklar haqida aytgan: “Hech bir alohida alifbosiz oq turkiy bitiklar asosida paydo boʻlgan asl yozuv”, degan nuqtai nazarlarining magʻzi toʻq. Biz bu kabi yodgorliklarimizni adabiyotimiz sarchashmasi sifatida tadqiq qilib, qaddu qadrini tiklayolsak, ajoyib yutuq boʻlgan boʻlardi. Shu bilan birga, estetik ahamiyatga ega boʻlgan tarixiy soʻzlar, qadimiy yer-suv atamalarining ham ahamiyati oydinlashib, adabiyotimiz tarixidagi oʻrni belgilansa, fandagi qadr-qimmati yanada ortgan boʻlardi. Bunday tajriba jahon adabiyotshunosligida mavjud boʻlgan urfdir. Besh ming yillik yozma tarixi boʻlgan xitoy adabiyotining dastlabki namunalaridan biri “Katta sichqon” deb ataluvchi, muallifi nomaʼlum asar atigi ikki satrdan iborat. Ushbu sheʼr, bor-yoʻgʻi, “Katta sichqon, katta sichqon, sen mening gʻallamni yeb qoʻyding”, degan soʻzlardangina iborat. Yoki boʻlmasa, rus, ukrain, belorus, fransuz adabiyotlarining sarchashmasi maʼrifiy ahamiyatga ega boʻlgan sodda yozuvlardan olinganligini B. Kenjaboyev tadqiqotlaridan bilamiz (Qarang: “Adabiy meros va uni tadqiq qilish”, Olmaota, 1961,297-bet). Biz tilga olayotgan maʼrifiy ahamiyatga ega boʻlgan jihatlar, detallar, yuqorida aytilganlardan tashqari, maqol-matallarda, iboralarda ham uchrashi mumkin. Bularning bari – qadimgi zamon turkiy adabiyotdagi oʻzgarishsiz kelayotgan, qaynar buloq kabi oʻlmas, barqaror manbalardir;
2. Hozirgacha saklar zamoni adabiyotining namunalari sifatida Yunon, Rim, forsiy bitiklarda uchraydigan mif-hikoyalar, rivoyatlar tilga olinib kelinadi.

Atoqli oʻzbek olimi Natan Mallayev “Oʻzbek adabiyoti tarixi” (1964) nomli koʻlamli tadqiqotida “Shiroq”, “Zarina va Zariya”, “Dandamid va Emizok”, “Toʻksarid”, “Toʻmaris” afsonalarini oʻzbek adabiyotining sarchashmalari sifatida keltirib oʻtadi va shu asarlarning mazmunini bayon qiladi. Keyin A. Oʻspanoʻgʻli ham, saklar davri adabiyoti haqida gap ketganida, shu afsonalarni keltirib oʻtgan. A. Qirovboyeva “Qadimgi adabiyot” nomli asarida (1999) yuqorida nomlari keltirilgan afsonalar bilan birga, Moʻde Tangriqut va Targʻitoy haqidagi afsonaga ham qadimgi adabiyot namunasi sifatida qarashni tavsiya qiladi.

Ushbu afsona-hikoyalarning oʻziga xos xususiyatlaridan biri – ularning mazmuni ogʻzaki adabiyotdan koʻra yozma adabiyotga yaqinligidadir. Choʻpon Shiroq haqidagi afsonada Shiroq bola-chaqasining baxti, xalqining omon-ozod yashashi uchun oʻzini qurbon qilsa, Zarina el-yurtining mustaqilligi yoʻlida muhabbatidan voz kechgan ayol sifatida gavdalanadi. Har bir afsonaning oʻz hikoya qilish uslubi bor. Hammasidayam takrorlanmas maʼno-mazmun mavjud. Afsonalarda qahramonning butun hayoti bir chekkadan batafsil aytib oʻtirilmaydi. Ularning maʼlum bir voqeadagi ishtiroklarigina yoritiladi, xolos. Shu jihatdan ham ular ogʻzaki adabiyotdan farqlanib turadi. Afsonalardagi qahramonlar folklor asaridagi kabi xalq orzularidan paydo boʻlgan, ideallashgan siymolar emas, real hayotdan olingan, tip darajasiga koʻtarilgan obrazlarga yaqin. Afsonalarda uslubiy jihatdan botirlarning vatanni qoʻriqlash yoʻlidagi botirliklarini tahlil qilaroq bayon etib berilishi ham qadimgi turkiy yodgorliklar hamda undan keyingi davrlardagi botirlar qoʻshiqlariga oʻxshash. Bu – faqat uslub jihatdangina oʻxshashlik boʻlib qolmay, balki epiklik jihatidan ham yaqinlikni koʻrsatadi. Bunday oʻxshashlik ularning oralaridagi vazifaviy taqdirdoshlik borligiga ham ishora. Bu – saklar davri adabiyotining bir jihati. Shu bilan birga, buning bahsli tomonlari ham bor. Baʼzi birovlar, boshqa xalqlarning, boshqa bir ellarning yozma adabiyotida saqlanib qolgan shunday afsonalar qanday qilib bizning adabiyotimizda sarchashma boʻlib xizmat qilishi mumkin, deb shubhalanadilar. Bu – tabiiy hol. Bu borada esa mulohazalarimiz shunday: toʻgʻri, koʻplab afsonalarimiz chet el asarlarida saqlanib qolgan, ammo ular, avvalambor, bizning ota-bobolarimizning hayotini yoritganligi bilan aziz va ardoqlidir. Misol uchun, oʻzini hisobsiz talofatlarga duchor kilgan sak jangchisi Shiroqning mardligini forslar oʻylab topgan desak, bu gapga kim ishonadi?! Yoki Xitoy imperiyasini qaltiratib-choʻkkalatgan Moʻde Tangriqutning mardligi haqidagi afsonani xitoyliklarning oʻzlari oʻylab topgan deyish, kurakda turadigan gapmi?! Shuning uchun ham A. Oʻspanoʻgʻlining quyidagi fikrida, bizningcha, jon bor, u yozadi: “Bu afsonalar va hikoyalarni yozib qoldirgan Herodot va Lukianlar oʻz davrida ushbu afsonalarni turli ellar, mamlakatlarni koʻp kezib yurib yozib olgan yoki boshqa yozma manbalardan oʻzlashtirgan boʻlishlari mumkin”.

Adabiyot tarixining afsonalardan boshlanishi ham jahon adabiyotida bor anʼana. Xitoy epik adabiyotining asosiy namunasi hisoblanadigan “Konfutsiy taʼlimoti” ham mazkur donishmand haqidagi afsonalardan oziqlangan. “Konfutsiy dediki…” deb boshlanadigan hikmatlar ham Konfutsiy shogirdlarining ustoz haqidagi xotiralaridan tashkil topgan. Shu nuqtai nazardan qaraganda, “Anaxarsis aytibdi”, degan falsafiy mulohazalar ham faqat falsafa uchungina emas, balki bizning adabiyotimiz tarixi uchun ham muallif merosi sifatida oʻta qimmatlidir;

3. Saklar davridagi adabiyot haqidagi tasavvurlarimizni kengaytiradigan, kuchaytiradigan yana bir manba – xitoylik mualliflarning qoʻlyozmalaridir. Xitoy qoʻlyozmalarida ham sak, xunn, uysun qabilalariga doir ozmi-koʻpmi maʼlumotlar saqlanadi. Shular ichida adabiyot tarixi uchun bevosita aloqador boʻlgan, xitoy tilida yozilgan adabiyot namunalari bor. Bu namunalarni tarixchilar tarixiy fakt sifatida asarlarida allaqachon yoritgan boʻlsalar-da, ular adabiyotchilarning tahlil doirasiga tortilganicha yoʻq.

Eramizdan avvalgi X asrda yashab oʻtgan xitoy sayohatchisi Mu Tiyanzi qalamiga mansub “Mu Tiyanzining tarjimai holi” deb nomlangan yozma manbada sak podshosi onasining ikkita sheʼri saqlangan. Kitobda bu sheʼr “Gʻarb podshosi onasining soʻzlari” deb sarlavhalangan ekan. Bu sheʼrlarni xitoy elchisi sak onasining ogʻzidan yozib olgan. Sheʼrlarning biriga “Oqcha bulut”, ikkinchisiga “Sak onaning ovozi”, deb nom qoʻyilgan. Tarixiy maʼlumotlarga qaraganda, xitoy sayohatchisi saklar mamlakatiga Xitoy mamlakati foydasiga hal boʻladigan allaqanday bir taklif bilan kelgan, sak podshosining onasi esa shunga javob tarzida ushbu sheʼrni Xitoy podshosiga yoʻllagan koʻrinadi. Birinchi sheʼr:

Oqcha bulut

Huv uzoqdan koʻrinar togʻ tizmalari,

Oqcha bulutlar, boshiga yurar qoʻnib.

Bizning qoʻnish, bilganga mustahkam yer,

Umr tilab, duomni aytay aniq:

Qovusharga kun boʻlsin qayta oʻralib!

Ikkinchi sheʼr boshqacha xayol olamiga yetaklaydi. U Xitoy podshosiga sak podshosi bildirayotgan rasmiy-siyosiy nuqtai nazar (pozitsiya)ning aksi oʻlaroq jaranglaydi.

Sak onamning tovushi

Sening botish^[1] tomoningdaman,

Yaralganman oʻsha tuproqdan.

Ov va qushlar, ming xil oʻsimlik

Tuprogʻimning toʻshini yopgan.

Tangrimning xonchasiman,

Yor boʻladi Yaratgan.

Gʻarq boʻlguday joyim yoʻq,

Mizgʻimaydi boʻsagʻam.

Chertildi toʻlqinli kuy,

Uygʻotdi armonni.

Podshohim oʻgʻil suyib,

Unutdim yolgʻonni.

4. Turkiy xalqlar orasida saqlangan qadimgi sheʼriyat namunalari ham bor. Lekin ularni keyingi paytlarda yaralganlaridan boʻlib olish, ajratib koʻrsatish qiyindan-qiyin ish. Uzoq yillardan beri, qaysi davrning mahsuli ekanligi nomaʼlum boʻlib kelayotgan qoʻshiqlardan biri – Alp Er Toʻnga haqidagi yoʻqlov. Bu yoʻqlov bizga Mahmud Qoshgʻariy asaridan maʼlum. Shu sabablarga koʻra, bu yoʻqlov ancha paytgacha IX-XII asrlarda yaratilgan ogʻzaki sheʼriyat namunasi hisoblanib keldi. Alp Er Toʻnga haqidagi yoʻqlovni VIII-XII asrlarning ogʻzaki sheʼriyatiga kiritgan Q. Oʻmraliyevning oʻzi ham bu asarni oʻsha davrdan ancha ilgari paydo boʻlgan, alohida bir asar ekanligini qayd etib, “turkiylarning ulugʻ xoqoni Toʻnga alp er – Afrosiyob VII asrdan ilgariroq yashab oʻtgan deb qarab, yoʻqlovning oʻzini “ajoyib uslubga ega boʻlgan chinakam shoirning yozgani”, degan oʻta oʻrinli xulosaga keladi. A. Qirovboyeva Alp Er Toʻnga haqidagi yoʻqlovga saklar zamoni adabiyotiga mansub asar sifatida qaraydi. M. Mirzaahmet oʻgʻli “Turon nega Turkiston deb ataldi?” degan maqolasida Yusuf Xos Hojib (Bolosogʻuniy)ning “Qutadgʻu bilik” asarini tahlil qilar ekan, Alp Er Toʻnganing qanday qilib Afrosiyob degan nomni olgani, uning bu xil nomlanishi turk donishmandlari tomonidan qanday kuylangani borasida aytib oʻtadi.

Bulardan tashqari, xalq ogʻzida aytilib yurgan, juda qadimiy davrlarga oid boʻlgan ishonch-eʼtiqodga doir qoʻshiqlarimiz bor. Koʻp tangrilik dinidan ham avval paydo boʻlgan, samoviy eʼtiqodga aloqador sanalgan, undan ham burungi eʼtiqod – har bir narsaning oʻz egasi bor, deb tan oladigan, miflar paydo boʻlgan davrning belgilarini tashuvchi qoʻshiqlarimiz ham bor, misol uchun, bunga yangi oy chiqqanda aytiladigan duo, qurt chaqirish (duo oʻqib, hashoratlarni haydash), avrash (sannash) qoʻshiqlarining barchasi ham juda qadim zamonlarning mahsuli ekanligi maʼlum boʻladi. Nima boʻlmasin, bu qoʻshiqlar hali bugungi kunga qadar yetarli darajada tahlil qilib chiqilgani yoʻq.

A. Qirovboyevaning “Qadimgi adabiyot” deb nomlangan asarida Targʻitoy haqidagi afsona bilan mazmundosh shunday xalq qoʻshigʻi bor:

Yovonda oʻsib turgan bir boyterak,

Zoti bor, butoq sayin jonga kerak.

Bolta, choʻmich, turen va boʻyintiriq,

Uchovin tanlab oldim boʻlak-boʻlak.

Mana shunga oʻxshash juda qadim zamonlardan beri davom etib, shakllanib kelgan, oʻzlaridagi eski zamonlar belgilarini birdan tanitadigan oʻlanlar, jumboqlar, maqol-matallar bizda yetarlicha topiladi. Ularning hammasini ham, eski zamonlardan qolgan adabiyot namunalari, deb qarash toʻgʻri boʻlvermasa kerak-u, ammo ularni tadqiq qilmasdan tashlab qoʻyish ham oʻrinli emas. Sababi, bizning barcha maʼnaviy-ruhiy merosimiz, tariximiz yozma turda emas, balki ogʻzaki turda shakllanib, saqlanib kelgan. Binobarin, necha asrlardan beri xalqlarimiz yodida saqlanib kelgan mana shularga oʻxshash sheʼriy satrlarning mazmuni ham, shakli ham, maʼno-mohiyati ham, tarixni oʻrganish borasida ahamiyati ham mavjud ekanligi shubhasizdir. Bolalar folkloriga oid boʻlgan quyidagi satrlarni oʻqib chiqaylik:

Saq, saq boʻldim, saq boʻldim,

Sovutimga choq boʻldim.

Qulaparim bosimda,

Koʻshk (otim) qoshimda.

Saqmonga solsang, tosh boʻlay,

Soqolimga bosh boʻlay.

Bu oʻlanlarni necha asrlardan beri qanchadan-qancha avlodlar aytib, davom ettirib kelganiniga aql bovar qilmaydi. Soʻnggi davrlarning muhri bosilib, mazmuni ham, shakli ham oʻzgarishlarga uchragan boʻlishi mumkin. Shularga qaramay, oltinning parchasi kabi qimmatli, qadimiy satrlar – qadimiy bir madaniyatning mahsuli ekanligi shubha uygʻotmasa kerak.

Shulardan kelib chiqib, xulosa qiladigan boʻlsak, turkiy xalqlarning barchasi uchun birday tegishli boʻlgan oʻrtoq (oʻrtadagi) adabiyotimizni saklar davridan boshlashimiz – quruq taxminlarga asoslangan ishlar emas, balki muayyan dalillar ila oʻz isbotini topadigan haqiqat, zamon talabi, biz uchun esa burch va sharaf boʻla oladigan vazifadir.

Adabiyotimizning qadimiy namunalari saklar davriga mansub yuqorida tilga olingan misollar bilangina cheklanib qolmaydi. Undan keyin tarix sahnasiga chiqqan xunnlar, uysunlar davrida ham oʻziga xos adabiyot vujudga keldi. Bu adabiyot sonining oz yoki koʻp boʻlishiga, sifatining yuksak yoki past boʻlishiga, qaysi bir tilda saqlanib qolganligiga qaramasdan, bizning davrlargacha yetib kelganligining oʻzi katta gap. Inchunun, bunday maʼnaviy boyliklarimizni chetlab, nazardan soqit qilish ham yaxshi ish emas, ularni chetga surib qoʻyishga, tadbiq doirasiga tortmaslikka esa sira haqqimiz yoʻq.

Qozoq tilidan Muzaffar AHMAD tarjimasi

“Sharq yulduzi” jurnali, 2015–2

^[1] Botish –  kun botadigan tomon, Gʻarb.