Shafaqlangan ufq lovullar

Xuan Ramon XIMENES

* * *

Yogʻiladi tillo barkashdan

Koʻz olguvchi yal-yal sharora,

Quyilgani sayin tobora

Munavvarlik toʻlar koʻngulga.

Goʻyo quduq tubidan zilol

Chashma sizib chiqqan singari,

Talpinadi osoyish bilmay

Yogʻdu, tashna ona yer sari.

Gul va yulduz shunday yonma-yon,

Esib turar huzurbaxsh sabun.

Baxt toʻkilib qolgan bu joyda

Moviy dunyo yotar yastanib.

* * *

Meni unutmagin,

Kutilmagan quvonch!

Ishonchlarim chilparchin boʻlgan,

Uzoq kutganlarim unutilgan!

Ammo, sen beqaror, kutilmagan quvonch

Unutmagin meni!

Unutmaysanmi?

* * *

…Men ham ketarman.

Avval qanday sayragan boʻlsa,

Qushlar shunday sayrayveradi,

Bogʻ qoladi bogʻligicha,

Bogʻdagi daraxtlar ham,

Quduqning tubida erkalanar oy.

Qoʻngʻiroqlar jaranglab xushhol,

Porillagan kun ogʻushida,

Men haqimda eslar ehtimol.

Ufq bir dam saqlagay sukut.

Oʻzgaradi yoʻllar, soʻqmoqlar,

Oʻtar bir-bir suyganlarim ham.

Bogʻimdagi sokin oʻtloqning

Ogʻushida zerikar soyam.

Men ketaman, hammasi qolar –

Daraxtlar, tonggi shudringlar,

Oyni quchogʻida erkalagan

Qudugʻim ham qolar, shubhasiz.

Avval qanday sayragan boʻlsa,

Qushlar shunday sayrayveradi.

* * *

Keldi umr kabi oʻtkinchi,

Xoʻshlashmoqning sokin oqshomi.

Soʻnggi tugʻishganim, alvido,

Men istayman mangu yashashni!

Shafaqlangan ufq lovullar,

Majruh qilar qontalash yaproq.

Orzularga toʻliqdir dilim,

Men istayman mangu yashashni!

Qanday goʻzal bu turfa olam,

Soʻnib qolma pirpiragan shamʼ.

Men, albatta, mangu yashayman,

Sen ham mangu qolaqol, oqshom!

* * *

Oqshomda yoʻl yetakladi

Zulmat quchgan tun bagʻriga.

Koʻnglim seni izlab borar,

Yoʻl topmayman naryogʻiga.

Koʻnglim seni izlab borar,

Olisdasan shuʼla kabi.

Shamollarning sasi kabi,

Chechaklarning isi kabi.

* * *

Bir kun koʻngil ochib shunchaki,

Desam, mening yolgʻiz tilagim –

Yorim bahor yashnagan chogʻda

Kiyib yursa harir koʻylagin.

Pirpiratib moviy koʻzlarin

Umidla u boqdi irgʻanib,

Shu dam gʻuncha labidan maʼyus

Tabassumi ketdi sirgʻalib.

Shundan buyon may oqshomlari

Taqdir bizni duch qilib turar –

Koʻchasining boshida u qiz

Oppoq koʻylak kiyib oʻltirar.

* * *

Ana ular keldi, chortoq arava…

Qayragʻochlar aytdi, shamollar aytdi.

Aks-sado keldi oydan shivirlab,

Moʻridan burqsigan tutundan qaytdi.

Chortoq aravalar kelar gʻichirlab,

Oqshomda quyoshga yoʻldosh, yoʻl tortib.

Chortoq aravalar kelar pichirlab,

Oʻrmondan daraxtlar tanasin ortib.

Aravalar… nochor, horgʻin irgʻanar,

Pueblo Nuevoning yoʻlida ular!

Yulduzlari rangsiz osmon ostida

Holsiz korandalar suradi xayol –

Hili balqib turgan yozning kelishin

Va issiq boshpana, bir quchoq poxol.

Arava ortidan yoʻlin tusmollab

Qoqshol yelkasida choʻpon tayogʻi,

Koʻzlariga choʻkkan tunning zulmati.

Podaboqar kelar sudrab oyogʻin.

Aravalar… nochor, horgʻin irgʻanar.

Pueblo Nuevoning yoʻlida ular!

Ortda qolar sayhon, daraxt loshlari,

Yuraklarga esa merosning bori –

Payraha hidiyu yaxday havolar,

Ushalmagan orzu – dilning ozori.

Olis-olislardan, qishloq burjidan,

Shomgi qoʻngʻiroqning zori taralar.

Shipshiydami chiqqan sayhonlik uzra

Payrahalar hidi. Qalbda yaralar.

Aravalar… nochor, horgʻin irgʻalar,

Pueblo Nuevoning yoʻlida ular!

* * *

Bulut talvasavor toʻsar osmonni

Tongmi? Oqshommidi? Yoʻqdir daragi.

Huv, unda maqsadsiz aylanar behol

Shamol tegirmonning choʻltoq parragi.

Gʻira-shira tuman, qoʻylar suruvi

Vodiy qoʻriqchisi qoyalar – posbon.

Koʻzga tashlanadi mungʻaygan sharpa –

Tayoqqa suyanib mudragan choʻpon.

Goʻyo faqat toshdan qurilgan qoʻrgʻon,

Bir tutam giyoh yoʻq, chechak, na-da qush.

Kimsasizligidan tong dili xira,

Yaltirab yotibdi burganlar behush.

* * *

Nimadandir asli sening bulbulga xos navolaring –

Chashmadanmi, atirguldan yoki yulduz jarangidan?

Eslagina, qanotlari tillo suvga chayilganday,

Humodanmi, parvoz etsa parlaridan nur yogʻilgan?

Senikimi moviy osmon, kamalaklari tovlangan,

Kim edi u sensiz boʻzlab, yuvayotgan qalb dogʻini?

Eslolmasang kerak chogʻi, koʻl boʻyida bahor fasli

Olib qochganmiding yoki bulbullarning sayrogʻini?

Rus tilidan Oʻktam MIRZAYOR tarjimasi

Xuan Ramon XIMENES – Nobel mukofoti sovrindori. 1881 yilda tugʻilgan. Ispan adabiyotidagi barcha anʼanalarni, xususan, “yigirma yettinchi yillar avlodlari”ning sheʼriyatdagi jozibalarini qalbida mujassamlashtirgan. Qator sheʼriy va nasriy asarlar muallifi. 1958 yilda vafot etgan.

“Sharq yulduzi”, 2017/9