O‘zbek xalqi etnogenezi va etnik tarixining ba’zi bir nazariy va ilmiy-metodologik masalalari

Post Views:
7 466

Tarix fanidagi mavjud ilmiy ishlanmaga ko‘ra, har bir xalqning kelib chiqish tarixi ikki bosqichdan iborat bo‘ladi. Birinchi bosqich – etnogenez, ikkinchi bosqich – etnik tarixdan iborat. Xalq tarixining etnogenez qismi uning elat, xalq bo‘lib shakllanguniga qadar bo‘lgan davrni o‘z ichiga oladi. Xalq etnogenezi juda uzoq davom etadigan tarixiy va etnomadaniy jarayon. Uning ibtidosi qabila va qabila ittifoqidan boshlanadi. Qachonkim, aynan o‘rganilayotgan xalqning etnogenezi yakunlangach, uning etnik tarixi boshlanadi. Etnik tarix ham juda uzoq davom etadigan tarixiy va etnomadaniy jarayon bo‘lib, etnik tarix o‘z rivojining ma’lum nuqtasiga yetgach, uning millat bo‘lib shakllanish jarayoni boshlanadi. Mana shu ilmiy – metodologik asosdan kelib chiqqan holda xalqlarning etnogenezi va etnik tarixi o‘rganiladi.

Xalqlarning kelib chiqishi masalasida, ya’ni etnogenez va etnik tarixni o‘rganishda maxsus nazariy va ilmiy metodologik ishlanmalar borki, ularga asoslanmay turib, biror xalqning kelib chiqishi haqida to‘g‘ri tasavvurga ega bo‘lish qiyin. Birinchidan, har bir xalq hozirda yashab turgan hududlari bilan azaldan bog‘likdir. Dunyoda biror xalq yo‘qki, o‘zining etnogenez bosqichida mintaqadagi boshqa etnik birliklar bilan aralashmagan bo‘lsa. Bu haqda O‘rta Osiyo xalqlari tarixining bilimdoni prof. S.P.Toltov shunday degan edi: «Hozirgi zamon O‘rta Osiyo xalqlarining birontasi ham qadimgi etnik guruhlarga bevosita borib taqalmaydi. Aksincha, ularning shakllanishida, yerli xalqlar va tevarak-atrofdan ko‘chib kelgan xalqlar har xil nisbatda o‘z aksini topgan»[1]. Bundan o‘zbek xalqi ham mustasno emas. Shunday ekan, Movaraunnahr va qadimgi Xorazm hududlari azaliy vatani bo‘lgan o‘zbek xalqining ilk ajdodlari ikki til – turkiy va eroniy tillar turkumidagi qabila va elatlar bo‘lib, ularning uzoq yillar davomida aralashuvi, qorishuvi jarayonida o‘zbek elati xalq bo‘lib shakllandi. Demak, o‘zbek xalqi ikki xil tillarda so‘zlashuvchi ajdodlardan, ya’ni etnik birliklardan tarkib topgan.

Ikkinchidan, etnogenez va etnik tarixni o‘rganishda tadqiqotchi birinchi navbatda o‘rganayotgan xalq etnogenezining qachondan boshlanganligini aniqlab olmog‘i kerak bo‘ladi. Chunki, etnos faqat kishilik taraqqiyotining ma’lum bir bosqichida paydo bo‘ladi[2]. Etnogenezning boshlangich nuqtasi esa etnosning qadim zamonlarda yashagan «ajdodlari»ga borib taqaladi[3]. O‘zbek xalqining qadimgi ajdodlari kimlar edi? Ular Movaraunnahr va qadimgi Xorazmning turkiy va eroniy til lahjalarida so‘zlovchi tub joyli o‘troq va chorvador aholisidir. Bu ikki xil tilda so‘zlashuvchi qabila va elatlarning birinchi bor bir-birlari bilan aralashish jarayoni o‘zbek etnogenezining boshlanishi, dastlabki nuqtasi hisoblanadi.

Taniqli sharqshunos olim, prof. A.Yu. Yakubovskiy 1941 yilda Toshkentda chop etgan «O‘zbek xalqining yuzaga kelishi masalasi haqida» nomli risolasida ana shu ilmiy prinsipdan kelib chiqib, o‘zbek etnogenezi Turk xoqonligidan boshlanadi, – degan edi[4]. Mana shu xulosa asosida O‘zbekiston tarixining dastlabki nashrlari chop etildi. Fanda bu fikr o‘z o‘rnini topdi. Lekin, qadimgi Xorazmda keng ko‘lamgi arxeologik va etnografik tadqiqotlar olib borgan va O‘zbekiston tarixini yaratishda beqiyos ilmiy izlanishlar o‘tkazgan zabardast olim S.P.Tolstov o‘zbek xalqi etnogenezining boshlanishi Qang‘ davlati doirasida sodir bo‘ldi, «Qang‘ davlatining tarkibida va u egallab turgan mintaqalarda o‘zbek xalqining ilk ajdodlari yashagan, bularning etnik tarkibi va tili bir xilda bo‘lmagan» degan g‘oyani ko‘tarib chiqdi[5]. S.P. Tolstov o‘rtaga tashlagan bu g‘oya O‘zbekiston hududlarida olib borilgan keng ko‘lamli arxeologik va antropologik materiallarda o‘z isbotini to‘lik topgan[6].

S.P.Tolstov g‘oyasining keng ko‘lamli ilmiy isboti akademik K.Shoniyozov asarlarida keltirilgan[7]. Shuningdek, K. Shoniyozov S.P.Tolstov fikr-mulohazalariga ba’zi bir aniqliklar kiritib, «Qang‘ davlati o‘ramida murakkab etnik jarayon yuz bergan. Ammo bu jarayon o‘zbek ajdodlariga xos etnogenetik jarayon edi. Shu jarayon tufayli Qang‘ davlati ichida miloddan oldingi II – milodiy I asrlar davomida mutlaqo yangi, turkiy tilli xalq – qang‘ar elati vujudga keladi. Bu elat eron tilli xalqlar bilan turkiy tilli qabilalarning aralashib, qorishib borishi natijasida tashkil topdi», – degan xulosaga keladi[8].

Ta’kidlash joizki, XX asrning 70-80 yillarida O‘rta Osiyo respublikalari hududlarida, Qozog‘iston dashtlari, Tog‘li Oltoy va Janubiy Sibirda katta masshtabda arxeologik va antropologik tadqiqotlar olib borildi. Mutaxasis olimlar qo‘lida boy faktik materiallar to‘plandi. Biroq, bu hududlarning qadimda yashagan aholisining tili masalasida chiqarilgan xulosalar ob’yektivlik, tarixiylik va xolislik tamoyillaridan ancha uzoq edi. Chunki, Sovet tarixshunosligi eronparast lingivistlar ta’sirida (ular Sovet davri tarixi va tilshunosligida nufuzli mavkega ega edilar) Qora dengizning sharqiy sohillaridan to Boykalgacha cho‘zilgan cho‘llarda qadimda eron zabon aholi yashagan, bu geografik kenglikning faqat Tog‘li Oltoy qismidagina turkiylar yashardi, degan noto‘g‘ri tasavvur fanda o‘rnashib qolgan edi[9]. Bunday tasavvur hozir ham nafaqat Rossiya olimlari, balki O‘rta Osiyo, jumladan O‘zbekistonlik arxeolog va tarixchilar orasida ham xukmronlik qiladi.

Sovet davrida to‘plangan arxeologik va antropologik materiallarni qayta ko‘rib chiqish, ular tahliliga xolislik asosida yangicha yondashish, mustaqillik bergan g‘oyaviy erkinlikdan foydalangan holda o‘tgan asrning 90-yillaridan boshlab, o‘zbek xalqi etnogenezining boshlang‘ich nuqtasi rosa ming yilga qadimiylashtirildi. O‘zbek xalqi tarixi 3 ming yildan kam emas deyildi. O‘zbeklarning ikki xil tilda so‘zlashuvchi ilk ajdodlarining nafaqat iqtisodiy va madaniy, balki etnik jihatdan ham bir-birlariga yaqinlashish, aralashish, qorishish jarayoni so‘nggi bronza davridan boshlandi, – degan xulosaga kelindi[10]. Bunday o‘ta mas’uliyatli xulosaga kelishimizda Xitoy yozma manbalari katta rol o‘ynadi.

Ma’lumki, Sovet davri qadimshunosligida xunlarni turkiy zabon qabilalar ekanligi tan olingan. Xunlarning ilk ajdodlari butun Sibir bo‘ylab keng tarqalishiga qaramay, Xitoy yozma manba’larining N.Ya. Bichurin chala tarjimalariga asoslanib, turkiy xalqlarning vatani faqat Tog‘li Oltoy deb kelindi. Biroq, Qozog‘iston dashtlari, janubiy va janubiy-sharqiy O‘rol orti rayonlar, Janubiy Sibir va Tog‘li Oltoydan topilgan bronza davriga oid arxeologik va antropologik materiallar aynan bir-birlariga o‘xshash, yaqin, bir xil moddiy madaniyat va bir xil antropologik tipdagi qabilalar ekanligi Sovet davri ilmiy adabiyotlarida qayd etilsada (gap andronova madaniyati qabilalari haqida ketayapdi), andronova madaniyatining Tog‘li Oltoyda yashagan jamoalari turkiy tilli edi, qolgan mintaqalarda yashagan qabiladoshlari esa eron zabon bo‘lgan, – degan g‘ayri ilmiy fikr xukmron edi[11].

Keyingi yillarda Xitoy va Yapon olimlari bu masalaga qator aniqliklar kiritishdilar, ya’ni qadimgi Xitoy podsholiklarida «shi» deb atalgan yilnomachilar qadimgi shimoliy hitoy podsholiklarining g‘arbiy va shimoliy chegaralarida chorvador turkiy zabon qabilalar yashaganliklarini taq’dlaydilar, ya’ni «shi»lar mil. avvalgi 2205 yildan boshlab Shimoliy Xitoydagi kichik hokimliklar tarixini yozaboshlaganlar. Ana shu kichik hokimliklardan biri «Shya» podsholigi bo‘lib, u shimoliy Xitoyda mil. avvalgi 2205-1766 yillarda xukmronlik qilgan. So‘ng, mil. avvalgi 1766-1122 yillarda «Shong» nomli kichik hokimlik xukm surgan. Ularning har ikkalasi devonida «shi»lar faoliyat ko‘rsatib, nafaqat o‘z hokimliklari tarixini toshga, suyakka va xitoy qamishiga yozib borgan, balki u hokimliklarga chegaradosh qabilalar va elatlar haqida ham ma’lumot qoldirganlar. Tarixda ana shunday «shi»lardan Sa Je va Ryuy Sung ismli nilnomachilarning nomi bizgacha yetib kelgan. Mil. avvalgi 1 – ming yillikda «shi» lavozimidagi yilnomachilarning soni ko‘payadi, ular yozadigan ish xajmi ham kengaygan. Xotiralar hukmdorlar istagi asosida bitilib, hukmdorlar «Tangri farzandi» sifatida ilohiylashtiriladi. Ularning faoliyati qonun, ahloq normalari va Tangri amri sifatida qabul qilinadi. Sima Syan ana shu xotiralar asosida o‘zining «Tarixiy xotiralar» asarini yozgan. Milodiy 319 yildan boshlab nafaqat tarixga oid xotiralar, balki tarixshunoslikka doir asarlar ham paydo bo‘la boshladi. Tang sulolasi davrida (618-907 y.) tarixiy voqyealarni yozish davlat siyosati darajasiga ko‘tarilib, bu ish davlat monopoliyasiga aylanadi. Yilnomachi «shi»lar yozib borgan rasmiy sulolalar 24 ta bo‘lganligi uchun sulolalar tarixi 24 tarix, ya’ni «Ershi si shi» nomini olgan. 24 tarixning birinchi jildi Sima Syan qalamiga mansub «Tarixiy xotiralar» bo‘lsa, uning oxirgisi Ming sulolasi (1368-1644) tarixidan iborat. Xronologik jihatdan ushbu 24 tarix 3,5 ming yillik tarixni o‘z ichiga oladi. Ana shu tarixning X asrgacha bo‘lgan voqyealarni o‘z ichiga olgan jildlari xitoyshunos olim Ahadjon Xo‘jayevning guvohlik berishicha, bevosita Turkiston tarixi uchun ko‘p qimmatli ma’lumotlar beradi[12].

Sima Syanning «Tarixiy xotiralar»ida mil. avvalgi 2205-1766 yillarda Shimoliy Xitoyning «Shya» kichik hokimligini g‘arbiy va shimoliy tomonida «xu» yoki «xulu» deb atalgan xalqlar yashaydi deyilgan (Xitoy tili katta iyerogliflar lug‘ati. 3-jild, 2057 bet; Siyuan. So‘zlar etimologiyasi. 1218 bet). Xitoyshunos olim A.Xo‘jayevning aytishicha, «xu» va «xulu» turkiycha «xo‘r» atamasining xitoycha talaffusidir. «Xo‘r» qadimiy turkiyda erkin, ozod, bir joyga bog‘lanib qolmagan, ko‘chmanchi xalq ma’nosini anglatgan. Xitoy tilida undosh «r» tovushini talaffuz etish mumkin bo‘lmaganligidan xitoylar «xo‘r»atamasini «xu» iyeroglifi bilan ifoda etishgan. Keyinroq sharqiy «xu»lar xitoychada «dungxu» deb atalib, ushbu atama rus adabiyoti orqali hozirgi zamon tilimizga «tungus» talaffusi bilan kirib kelgan. «Xu»larning g‘arbiy qismi esa «rung» va «di» deb atalgan ikkita qabilaga bo‘lingan.

«Di»lar o‘z navbatida qizil di («chi di»), katta di («jong di»), oq di («bay di») larga bo‘lingan. «Rung»lar esa g‘arbiy rung-«shi rung», tog‘li rung-«shan rung» va o‘rmonli rung-«ling rung» kabi qismlarga bo‘linib yashagan. Xan sulolasi tarixining xunlar tazkirasini ikkinchi qismida «janubda buyuk Xan mavjud, uning shimolida kuchli «xu» mavjud» deb xunlarga ishora qilingan. Sharqiy Xan tarixchisi Chjeng Shyuan «xu» hozirgi syunnu», ya’ni xun deb yozgan (Xitoy tili katta iyerogliflar lug‘ati, 3-jild, 2057 bet). «Di»lar ba’zi qadimiy hitoy yozma manba’larida «dingling» deb yozilgan. A.Xo‘jayevning ta’kidlashicha, qadimgi xitoy yozma manba’larida «d» tovushi «t» tovushi bilan, «t» tovushi esa «ch» tovushi bilan almashib, «dingling» atamasi «tingling» deb talaffus qilingan. Keyinroq, «ng» tovushi ham tushirib qoldirilib, «tingling», «tele»,«chele» yoki «chile» bo‘lib ketgan. Demak, di, dingling, tingling, tele, chele, chile «xu»ning avlodlari, milodiy III-VI asrlarda ular «turo» nomi ostida yuritilgan. «Tele»- «turo» aslida bitta qabilaning nomi bo‘lmay, balki VI asrgacha Markaziy Osiyodaning Qozog‘iston cho‘llari va Janubiy Sibir dashtlarida, Tog‘li Oltoy va janubiy-sharqiy O‘rol orti rayonlarida yashagan barcha turkiy qabilalarning umumiy nomi bo‘lgan. Shimoliy sulola tarixida keltirilgan ma’lumotlarga ko‘ra, xunlar xoqonligi yemirilgandan keyin Atilla bilan g‘arbga ketmay o‘z joylarida qolib ketgan turkiy qabilalar turo (xitoycha tele) nomi bilan atalib, ular tarkibida 44 ta qabila mavjud bo‘lganligi qadimgi Xitoy manba’larida keltiriladi (Ko‘xna Tang sulolasi tarixi. 199 bob, 2-qism, 15393 bet).

Shunday qilib, yuqorida keltirilgan kadimgi hitoy yozma manba’lari taxliliga ko‘ra, Shimoliy Xitoy hokimliklari «shi»larining xotiranomalarida nomlari tilga olingan «Shya» va Shong» kichik podsholiklarining shimoliy va g‘arbiy chegaralarida mil. avvalgi III ming yillikning ikkinchi yarmi va II ming yillik davomida «Xu» va «Di» nomlari ostida chorvador qabilalar yashagan. Aynan shu vaqtda arxeologik tadqiqotlar natijalariga ko‘ra, bu joylarda, ya’ni Shimoliy Xitoy kichik podsholiklarining shimoliy va g‘arbiy chegaralarida andronova madaniyati qabilalari keng tarqalgan edi. Ular xitoy «shi»lari aytganidek, chorvador qabilalar bo‘lib, Shimoliy Xitoy hokimliklariga tinchlik bermaganlar. Buyuk Xitoy devorining paydo bo‘lishi ham ana shu ko‘chmanchi chorvadorlarning shimoliy Xitoy kichik podsholiklarining ekinzorlarini tez-tez payxon qilaverganlaridan boshlab yuz bergan. Sharqiy Xan tarixchisi Chjeng Shyuan aytganidek, «xu»- hozirgi «syunnu», ya’ni xunlar edi. Demak, chorvador «xu»lar turkiygo‘y qabilalar bo‘lgan. «Xu»ning avlodlari «di»lar, «dingling», «tingling», «tele» va «turo»lar ham turkiy qabilalar ekanligiga endi shubha qolmadi. Shunday qilib, o‘zbek etnogenezining boshlanishi miloddan avvalgi IIming yillikning ohirlarida yuz berdi[13]. Bu davrda esa O‘rta Osiyo hududlarida, jumladan Movaraunnahr va Qadimgi Xorazmda nafaqat eroniy tilli qabilalar, balki turkiy tilli qabilalar ham keng tarqalgan edi. Ularning moddiy madaniyat yodgorliklari O‘rta Osiyo hududlarining barcha mintaqalarida ochib o‘rganilgan. Ularning Qadimgi Xorazm hududlarida istiqomat qilgan qabiladoshlari nafaqat chorvachilik bilan, balki mil. avv. II ming yillikning oxirgi choraklaridan o‘troqlashib, dehqonchilik bilan shug‘ullanganlar[14]. Demak, B.V.Andrianovning Qadimgi Xorazmning sug‘orish tarixini o‘rganish borasida o‘tkazgan tadqiqotlari o‘zbeklarning so‘nggi bronza davrida yashagan turkiygo‘y ajdodlari ham o‘troqlasha boshlaganligidan guvohlik berardi.

Xalqlarni kelib chiqishi masalasidagi talablardan uchinchisi – hech qachon etnos ajdodlarining antropologik tipi va tili etnos tili va tipi bilan bir vaqtda yuz bermasligini unutmaslikdir. Chunki, etnogenez tarixining ilk bosqichlarida etnik birliklar, ayniqsa ularning tili va tipi hali shakllanmagan. Til, tip va etnik birlik tushunchalari har xil davr voqiyligi bo‘lib, ularning shakllanish jarayoni bir davrda yuz bermaydi[15].

To‘rtinchidan, etnos, bu biologik hosila emas, balki ijtimoiy hodisadir. U kishilik taraqqiyoti ma’lum bir bosqichining hosilasidir. Etnos o‘zining shakllanish jarayonida, ya’ni etnogenez bosqichida va undan keyin ham har xil tarixiy sabablarga ko‘ra, uning tarkibiga yangidan-yangi etni qatlamlar qo‘shilib boradi. Bu tabiiy hol. Dunyoda hech bir xalq yo‘qki, u o‘z etnogenez jarayonining ilk bosqichlaridan to millat darajasiga ko‘tarilgunicha boshqa etnik qo‘shilmalarsiz rivojlangan bo‘lsa. Demak, yer yuzining barcha xalqlari kelib chiqishi jihatidan ko‘p etnik qatlamlidir. O‘zbek xalqining kelib chiqish tarixi bunga yaqqol misol bo‘laoladi. Darhaqiqat, o‘zbek xalqi etnogenezining ilk bosqichlaridan to xalq sifatida shakllanib bo‘lguniga qadar uning asosiy tarkibini tashkil etgan avtoxton sug‘du-xorazmiy va qadimgi turkiy zabon etnik qatlamlardan tashqari o‘ziga turli davrlarda har xil miqdorda mahalliy va tevarak-atroflardan kelib qo‘shilgan etnik guruhlarni singdirib bordi[16].

Beshinchidan, har bir xalqning etnik tarixini o‘rganish etnik birlikning shakllanish jarayonini ilk bosqichdan boshlashni taqozo etadi. Etnik birlikni paydo bo‘lishi, rivojlanishi va uning etnosga aylanishi juda qadim-qadim zamonlardan boshlanib, to uning xalq bo‘lib shakllanguniga qadar davom etadigan butun bir tarixiy jarayondir. Etnos tarixining muhim bosqichlaridan biri esa uning uzil-kesil shakllanish jarayonini nihoyasiga yetishidir. Agar etnos shakllanishi nihoyasiga yetgan bo‘lsa, unga keyinroq qo‘shilgan etnik komponentlar shakllangan etnos tarkibini o‘zgartirib yubora olmaydi, balki uning tarkibida etnografik guruhlar sifatida uzoq vaqtlar yashab, ma’lum bir tarixiy voqiylik ta’siridan so‘ng etnos tarkibiga singib ketadi. Masalan, shunday holat o‘zbek xalqi tarixida yuz bergan, ya’ni XI-XII asr birinchi yarmida uzil-kesil shakllangan o‘zbek xalqi tarkibiga XIII asr birinchi yarmidagi mo‘g‘ul istilolari va XVI asr boshlarida O‘rta Osiyoga shayboniylarning kirib kelishi munosabati bilan o‘zbek xalqi tarkibining asosi o‘zgarib qolmadi, aksincha ular janubiy Sibir antropologik tipining timsoli sifatida Zarafshon vodiysi, Surxondaryo va Qashqadaryoning tog‘ oldi va cho‘l mintaqalarida uzoq vaqt alohida etnografik guruhlar bo‘lib yashay berdilar. Ularning badavlat aslzoda tabaqasi shaharlarga o‘rnashib, O‘rta Osiyo o‘zbek xonliklarini boshqarsalar ham , ularning mahalliy tub joyli aholi tarkibiga singishi juda sekin kechdi[17].

Oltinchidan, har bir xalqning etnik tarixi bilan shug‘ullanganda nafaqat etnik birlikning boshlang‘ich jarayonini, balki uning keyingi davrlarini, unga hos etnik belgi va alomatlarni aniqlab, o‘rganib borishlik talab etiladi. Chunki yuqorida ta’qidlab aytganimizdek, etnik birlik belgilari bir vaqtda paydo bo‘lmaydi, balki etnogenez jarayoni davomida bosqichma-bosqich tarkib topib boradi. Etnos belgilari orasida til birligi, etnomadaniy birlik va o‘zlikni anglash birligi alohida ahamiyat kasb etadi. Ko‘tarilgan masalalar bo‘yicha etnos shakllanishining nazariy asoslari bilan shug‘ullangan qator olimlar o‘z fikr-mulohazalarini bildirganlar. Masalan, arxeolog V.F. Gening etnik belgilarni etnosni uyushtiruvchi etnik omillardan farq qilib, etnik belgilarning muhim tomoni shundaki, ular doim etnik ma’no va mazmun kasb etadi, deydi[18]. Etnosni uyushtiruvchi ob’yektiv omillarga u hududiy birlik, iqtisodiy xo‘jalik birligini kiritib, bular etnik munosabatlar va etnik ongni tug‘ilishiga asos beradi, deydi. Etnograf L.P. Loщuk va P.K. Kozlovlar til etnik birlik shakllanishining muhim shartidir, til nafaqat etnik omil, balki etnik belgi hamdir, – deydilar[19]. Ammo etnogenez masalalari bilan shug‘ullanuvchi qator olimlar tilni etnik omilga kiritmaydilar, til faqat etnik belgidir, – deydilar[20]. Etnik belgilar ichida o‘zlikni anglash birligi o‘ta muhim ahamiyatga ega ekanligi haqida etnograflar alohida takidlaydilar. Etnograf V.V. Mavrodin til va o‘zlikni anglash birligi elatni xalq sifatida birlashtiruvchi muhim omildir, – deydi[21].

Shunday qilib, etnogenez va uning etnik rivojlanishini o‘rganishda etnik belgilar va etnik omillarning tarkib topish jarayonini kuzatib borish etnogenetik ilmiy tadqiqotlarning to‘g‘ri yo‘nalishda ekanligini ta’minlaydi. Etnik omillar tarkibini hududiy birlik, iqtisodiy xo‘jalik birligi, etnomadaniy birlik, antropologik tip birligi va siyosiy uyushma birligi, ya’ni etnosning ma’lum bir davlat doirasida uyushqoqligi tashkil etadi. Etnik belgilarga esa til birligi, etnik nom va o‘zlikni anglash birligi, ya’ni tarixiy qismatning umumiyligi kiradi. YUqorida takidlaganimizdek, ularning tarkib topishi bir davrda yuz bermaydi, balki ular uzoq davom etgan tarixiy jarayonda birin-ketin shakllanib boradi. Qachonki, ularning asosiy qismi tarkib topgach, elat xalq sifatida shakllanadi, etnogenetik jarayon yaqun topib, etnik tarix, xalq tarixi boshlanadi[22].

Yettinchidan, etnogenetik jarayonni o‘rganishda masalaga kompleks yondashish, ya’ni etnogenezga aloqador fan yutuqlaridan foydalanish muammo yechimiga ilmiylik bag‘ishlaydi[23]. Etnogenez muammolarini hal etishda foydalanayotgan birlamchi manba’larning nisbati va xususiyatini bilish muhimdir. U birlamchi manba’larni etnografiya, antropologiya, arxeologiya, lingivistika, yozma yodgorliklar, toponimika, numizmatika, epigrafika va boshqalar tashkil etadi. Ularning har biri etnogenez va etnik tarix uchun qimmatli ma’lumot beradi.

Etnogenetik jarayonni o‘rganishda uchta masalaga oydinlik kiritib olish zarur. 1) O‘rganilayotgan etnos tub yerlimi yoki kelgindi? 2) O‘rganilayotgan etnos asosi bir komponentlimi yoki ko‘p komponentli? 3) O‘rganilayotgan xalq etnik uyushmasining o‘zagi dastlab qayerda tarkib topgan? Tadqiqotchi o‘z oldiga shu savollarni qo‘yar ekan, doima bir narsani yodda tutishi kerakki, hech qachon etnik uyushmaning «monogenezi» bo‘lmaydi. Dunyoda biror xalq yo‘qki, u ko‘p komponentli bo‘lmasa.

O‘zbek xalqining etnogenezi va etnik tarixini nazariy masalalari bilan taniqli elshunos olim-akademik K.Shoniyozov ham shug‘ullangan. U ushbu masalada 1998 yilda «O‘zbekistonda ijtimoiy fanlar» jurnalida «O‘zbek xalqining etnogeneziga oid ba’zi nazariy masalalar» nomli maqola e’lon qildi. Mana shu maqolasini to‘ldirilgan variantini 2001 yilda chop etilgan «O‘zbek xalqining shakllanish jarayoni» kitobida qayta chop etdi[24]. O‘shbu maqolada etnogenez va etnik tarixga doir qator maxsus atamalarga, jumladan etnos, etnik birlik, qabila, qabila ittifoqi, elat, xalq, etnografik guruh (subetnos) va etnik guruhlarga tarif berilgan va ularning mazmun va asl mohiyati yaxshi ochilgan.

Afsuski, ishda millat tarifi, uning shakllanishi bilan bog‘lik talablarni ochib berish javobsiz qolgan. K.Shoniyozov tushunchasiga ko‘ra, «elat bilan millat atamalari hali fanda obdan takomillashgani yo‘q»[25]. Albatta, biz bu fikrga qo‘shila olmaymiz. Chunki, millat bilan xalq ta’rifiga qo‘yilgan talablar tashqaridan qaraganda bir-birlariga o‘xshash ko‘rinsada, ammo, mohiyat jihatdan ular bir ma’noni anglatmaydi. Birinchidan, xalq uzilkesil shakllangan feodalizm jamiyatining ijtimoiy mahsuli, millat esa kapitalistik jamiyatning ijtimoiy mahsulidir. Ikkinchidan, xalqni uyushtiruvchi etnik omillardanhududiy birlik chegaralari tarix taqozosiga ko‘ra, o‘zgaruvchanlik xususiyatiga ega bo‘ladi. Ammo, millat davlat chegaralari – qat’iy, mutlaqo daxlsiz, jahon jamoatchilik tashkilotlari tomonidan tan olingan va muhofazali bo‘ladi. Uchinchidan, xalq shakllangan paytda hamma vaqt ham uning etnik nomi bo‘lavermaydi, xalq millat darajasiga ko‘tarilganda esa uning etnik nomi bo‘lishi shart. Masalan, o‘zbek xalqi nomi uning elat sifatida shakllanib bo‘lgandan ancha keyin paydo bo‘ldi. To‘rtinchidan, xalqning siyosiy uyushmasi – davlat tarix taqozasiga ko‘ra, hamma vaqt ham etnos nomi bilan atalavermaydi, ammo, xalq millatga aylanganda davlat nomi millat nomi bilan yuritilishi shart. Beshinchidan, etnosning xalq darajasida o‘zlikni anglash, milliy g‘urur, vatan fidoisi bo‘lish, o‘z xalqidan fahrlanish xissi o‘sha davr jamiyati tartib-qoidalariga ko‘ra, ko‘pchillikda bir xil, yuksak darajada bo‘lmaydi. Ammo, xalq millat darajasiga ko‘tarilganda bu sifatlar yuksak darajada bo‘ladi. Oltinchidan, etnosning til birligi elatning xalq darajasida hamma vaqt ham davlat maqomini olavermaydi, xalq millat darajasiga chiqqanda uning tili albatta davlat maqomini olishi shart. Yettinchidan, mentalitet etnosning xalq darajasida emas, balki millat darajasida shakllanadi va nihoyat, sakkizinchidan, millat uzil-kesil shakllanganda davlat jamiyat tomonidan boshqariladi, ya’ni davlat xalq xizmatchisi, barcha sohalarda millat talabi va xoxishirodasini bajaruvchi mexanizmga aylanadi.

Demak, millatning shakllanishi etnogenetik jarayon kabi uzoq davom etadigan tarixiy jarayon bo‘lib, millat etnik tarixning eng yuqori yuksak cho‘qqisi, kamolat bosqichiki, birinchidan, bu bosqichga ko‘tarilgan xalqning davlati millat nomi bilan yuritiladi; ikkinchidan, millat nomi bilan yuritilgan davlat chegaralari qat’iy, dahlsiz, jahon jamoatchilik tashkilotlari tomonidan tan olinadi; uchinchidan, aniq hududiy chegarada muomalada bo‘lgan umum millat tili davlat tili maqomi darajasiga ko‘tariladi; to‘rtinchidan, aholining o‘zlikni anglash darajasi fuqoralarning hayot mazmuniga, kundalik turmush tarziga aylanadi; beshinchidan, millatga xos milliy mintalitet shakllanadi; oltinchidan, davlat jamiyat tomonidan boshqariladi, ya’ni davlat millatning hohishirodasini bajaruvchi mexanizmga aylanadi.

YUqorida aytilgan fikr-muloxazalardan kelib chiqib, o‘zbek xalqining tarkib topishi va uning millat maqomini olish jarayoni haqida, tezis tarzida quyidagi xulosalarga kelish mumkin: O‘zbek xalqi kelib chiqishi bo‘yicha ikki xil tilda so‘zlashuvchi qabila va elatlarning aralashishi va qarishuvidan tarkib topgan ekan, bu ikki tilda so‘zlashuvchi jamoalarining etnik jihatdan dastlabki aralashuvi arxeologik va antropologik materiallarga ko‘ra, so‘nggi bronza davrida yuz berdi. Bu davrni o‘zbek xalqi etnogenezining boshlanishi, deb hisoblash mumkin. So‘nggi bronza davridan boshlangan assimilyatsiya jarayoni antik davriga kelib, o‘zbek xalqiga xos iqtisodiy xo‘jalik, etnomadaniy va antropologik tip birliklarini o‘zida mujassamlashtiruvchi, o‘troq hayotga moslashgan turkiy hududiy maydon tarkib topdi, o‘zbek xalqiga xos antropologik tipning maqon va zamoni aniqlandi. Bu hududiy maydon Sirdaryoning o‘rta havzasi bo‘lib, milodiy II-I asrlarda mana shu hududda o‘zbek xalqiga xos antropologik tip – «O‘rta Osiyo ikki daryo oraligi tipi» shakllandi[26]. Bu hududda turkiy va sug‘diy tilli qabilalar ittifoqi asosida Qang‘ davlati tashkil topdi. Ushbu mintaqa iqtisodiy-xo‘jalik va etnomadaniy hayotidan guvohlik beruvchi «Qavunchi madaniyati» shakllandi[27]. «Qarunchi madaniyati»ni shakllanishida turkiy zabon xun qabilalari va qang‘lilar katta rol o‘ynaganlar. Oqibat natijada, miloddan oldingi II – milodiy I asrlar davomida turkiygo‘y qang‘ar elati tarkib topdi[28]. Bu davrga o‘zbek etnogenezining ikkinchi bosqichi sifatida qarash mumkin.

O‘zbek xalqi etnogenezining uchinchi bosqichi ilk o‘rta asrlar davrini o‘z ichiga oladi. Ilk o‘rta asrlar davri kushonlar imperiyasi va Qang‘ davlatining inqirozi bilan boshlandi. O‘rta Osiyo hududlariga turkiygo‘y xiyoniylar, kidariylar, eftaliylar va Turk xoqonligi kirib keldi va ular bilan birga kirib kelgan qabilalar tarkibida qarluq, chig‘il, tuxsi, argun, turk, kaltatoy, musabozori kabi turkiy zabon qabilalar qo‘p edi. Ularning ko‘pchilligi mahalliy tub joyli aholi bilan aralashib yashay boshladi, ularga xos an’anaviy hayot tarzi O‘rta Osiyoning tog‘ oldi mintaqalarida yarim o‘troq yarim ko‘chmanchilik bilan kun kechirayotgan turkiylarda davom etadi, badavlat chorvadorlar esa yangi yaylovlar qidirib, keng dashtlarga qaytadilar. Ilk o‘rta asrlarda turkiy qabilalarning bu zaminga kirib kelishining keti uzilmaydi. Bu haqda prof. A.Yu. Yakubovskiy tarixiy yozma manba materiallarini ko‘p keltiradi[29]. Boz ustiga, bu yerda Turk xoqonligi deyarli 100 yil hukmronlik qildi. A.Yu. Yakubovskiyning takidlashicha, bu davrda O‘rta Osiyoning biror joyi qolmadiki, u yerlarga turkiy qabilalar kirib bormagan bo‘lsa[30]. Bu davrni o‘zbek etnogenezining uchinchi bosqichi deyish mumkin.

Movaraunnahr yerlarini arablar egallagach, ular bu zaminga turkiy qabilalarini muntazam kirib kelishini to‘xtatish yo‘lini qidirdilar. VIII asr davomida bu zaminga oldinroq kirib kelib o‘rnashib qolgan turkiylarning o‘troqlashishi jadallashdi. Natijada, butun VIII asr davomida Movaraunnahr hududlarida yaxlit turkiy etnik qatlam, jonli turkiy til muhiti vujudga keladi, mahalliy sug‘diy zabon aholi orasida turkiylashish jarayoni jadallashdi. Bu davrda nafaqat shahar aholisi tarkibiga, balki qishloq aholisi ichiga ham o‘zbeklarga xos tip – «O‘rta Osiyo ikki daryo oraligi tipi» kirib bordi. K. Shoniyozovning kuzatuvlariga ko‘ra, IX-X asrlarda ham bu etnogenetik jarayon, ya’ni turkiylarning o‘troq hayotga o‘tishi jadal davom etadi. Bu asrlarda Movaraunnahrda garchi siyosiy hokimiyat somoniylar qo‘lida bo‘lsada, Movaraunnahr va Xorazmda turkiy etnik qatlam kuchli etnik asosga ega bo‘ldi. Bu kuchli etnik asosni aksariyat ko‘pchilligini o‘troqlashgan turg‘un turklar tashkil etardi. Bu davrga o‘zbek xalqi etnogenezining to‘rtinchi bosqichi sifatida qarash mumkin bo‘lar. Qoraxoniylar davrida Movaraunnahr va Xorazmda siyosiy hokimiyat turkiy sulolalar qo‘liga o‘tishi munosabati bilan o‘zbek xalqi etnogenezining yakunlovchi bosqichi boshlanadi. O‘zbekka xos turkiy etnos mintaqada qaror topadi. Elatga xos barcha etnik omillar ruyobga chiqadi. Qardosh turkiy tilli xalqlar olimu-fuzalolarini hozirgacha e’tiroziga sabab bo‘lib kelayotgan umumturkiy til – Mahmud Qoshg‘ariy tili ichidan qarluq-chigil lahjalari asosida elatning jonli sifatida eski o‘zbek tiliga asos solinadi. Bu jarayon G‘arbiy Qoraxoniylar davlati doirasida yuz berdi. Demak, o‘zbek elati xalq sifatida XI-XII asrning birinchi yarmida uzil-kesil shakllandi. O‘zbek xalqining shakllanishi bilan uning etnik tarixi boshlanadi.

O‘zbek xalqining etnik tarixi ham uzoq davom etadigan tarixiy jarayon bo‘lib, bu jarayon mintaqada kapitalistik ishlab chiqarish munosabatlarining qaror topaboshlagan davrgacha, ya’ni XIX asrning oxiri va XX asrning boshlarigacha davom etdi. XX asr boshlaridan o‘zbek millatining shakllanish jarayoni boshlandi. Bu tarixiy jarayon hozirgacha davom etmoqda.

Akademik A.Asqarov

«O‘ZBEK XALQINING KELIB CHIQISHI:  ILMIY-METODOLOGIK YONDASHUVLAR,  ETNOGENETIK VA ETNIK TARIX» MAVZUSIDAGI RESPUBLIKA ILMIY-NAZARIY SEMINAR MATERIALLARI

Toshkent shahri 2004 yil 19-20 noyabr

xorazmiy.uz

[1] Толстов С.П. Основные проблемы этногенеза народов Среденей Азии. СЭ, 1947. №VI-VII. С.304

[2] Asqarov A. O‘zbek xalqi etnogenez va etnik tarixining ba’zi bir nazariy va ilmiy metodologik asoslari. «O‘zbekiston tarixi» jurnali. 2002 y. №4

[3] Askarov A. Nekotorыye aspektы izucheniya etnogeneza i etnicheskoy istorii uzbekskoy narodы. (Materialы k etnicheskoy istorii naseleniya Sredney Azii). –Tashkent, 1986. S. 3

[4] Yakubovskiy A.Yu. O‘zbek xalqining yuzaga kelishi masalasi haqida – Toshkent, 1941. 6-7-betlar

[5] Толстов С.П. Основные проблемы этногенеза народов Среденей Азии. СЭ. 1947, №VI-VII. С.303

[6] Аскаров А. Некоторые аспекты изучения этногенеза и этнической истории узбекской народы. (Материалы к этнической истории населения Средней Азии). – Ташкент, 1986. С.8,10.; Буряков Ю.Ф. Генезис и этапы развития городской культуры Ташкентского оазиса. — Ташкент. 1982. С.70-80.; Ходжаев Т.К. Палеоантропология Средней Азии и этногенетические робелмы. — М., 1981. С. 19, 37-38

[7] Shoniyozov K. Qang‘ davlati va qang‘arlar. – Toshkent. 1990

[8] Shoniyozov K. O‘zbek xalqining shakllanish jarayoni. – Toshkent, 2001. 19-bet

[9] Смирнов К.Ф. Е.Е.Кузьмина. Происхождения индоиранцев в свете новейших археологических открытии. М., 1977 г. С.5-56; Кузьмина Е.Е. Происхождения индоиранцев в свете новейшых археологических данных. Сб. Этнические проблемы истории Центральной Азии в древности. М., 1981 г. С.101-125.; Кузьмина Е.Е. Откуда пришли индоарии?. Материальная культура племен Андроновских обшности и происхождения индоиранцев. М., 1994 г.; Дьяконов И.М. Прородина индоевропейцов (по поводу книги Е.Е.Кузминой «Откуда пришли индоарии ?» ВДИ. 1995 г. №1. С.123-130.; Грантовский Э.А. Раняя история иранских племен Передней Азии. М., 1970 г. С.351-358; Бонгард-Левин Г.М., Грантовский Э.А. От скифии до Индии. -М. 1983 г.; Оранский И.М. иранские языки в историческом освешении. -М., 1979 г

[10] Asqarov A. Mustaqillik yilarida tarix, arxeologiya va etnologiya. O‘zbekistonda ijtimoiy fanlar jurnali. 1996 y. №6. 71-bet.; Asqarov A. O‘zbek xalqi etnogenez va etnik tarixining ba’zi bir nazariy va ilmiy metodologik asoslari. «O‘zbekiston tarixi» jurnali. 2002 y. №4 55-bet

[11] Смирнов К.Ф., Кузьмина Е.Е. Происхождения индоиранцев в свете новейших археологических открытии. М., 1977; Кузьмина Е.Е. Происхождения индоиранцев в свете новейшых археологических данных // Этнические проблемы истории Центральной Азии в древности. М., 1981; Кузьмина Е.Е. Откуда пришли индоарии? // Материальная культура племен Андроновской обшности и происхождение индоиранцев. — М., 1994

[12] Xo‘jayev A. Qadimgi Xitoy manbalaridagi turkiy xalqlarga oid etnonimlar. «O‘zbekiston o‘rta asrlarda: tarix va madaniyat». – Toshkent, 2003. 178-184-betlar

[13] Asqarov A. Mustaqillik yilarida tarix, arxeologiya va etnologiya. O‘zbekistonda ijtimoiy fanlar jurnali. 1996. №6

[14] Андрианов Б.В. Древние оросительные системы Приаралья. – М., 1969

[15] Asqarov A. O‘zbek xalqi etnogenez va etnik tarixining ba’zi bir nazariy va ilmiy metodologik asoslari. «O‘zbekiston tarixi» jurnali. 2002,. №4. 55-bet

[16] O‘sha manba. 55-bet

[17] Ошанин Л.В. Антропологический состав населения Средней Азии и этногенез его народов. Ч.1-3. Ереван. 1957-59. С.59

[18] Генинг В.Ф. Этнический процесс в первобытности. Свердловск, 1970. С.23

[19] Лощук. Л.П. О формах донациональных этнических связей // «Вопросы истории». №4. — М., 1967. С.80; Козлов В.И. Динамика численности народов. — М., 1969. С.26-28

[20] Крюков М.В., Софронов М.В., Чебоксаров Н.М. Древние Китайцы. Пробелмы этногенеза. — М., 1978. С.4

[21] Мавродин В.В. К вопросу о складывании Великоруской народности и русской нации. СЭ, №1. 1947. С.89

[22] Asqarov A. O‘zbek xalqi etnogenez va etnik tarixining ba’zi bir nazariy va ilmiy metodologik asoslari. «O‘zbekiston tarixi» jurnali. 2002, № 4. 57-bet

[23] Крюков М.В., Софронов М.В., Чебоксаров Н.М. Древние Китайцы. Проблемы этногенеза. — М., 1978. С.11

[24] Shoniyozov K. O‘zbek xalqining shakllanish jarayoni. – Toshkent, 2001. 74-102-betlar

[25] O‘sha manba. 77-bet

[26] Ходжаев Т.К. Палеоантропология Средней Азии и этногенетические пробелмы. — М., 1981. С. 19, 37-38

[27] Буряков Ю.Ф. Генезис и этапы развития городской культуры Ташкентского оазиса. –Ташкент, 1982. С.7080.; Филанович М.И. Ташкент. Зарождения и развитие города и городской культуры. –Ташкент, 1983. С.135-152

[28] Shoniyozov K. O‘zbek xalqining shakllanish jarayoni. – Toshkent, 2001. 19-bet

[29] Yakubovskiy A.Yu. O‘zbek xalqining yuzaga kelishi masalasi haqida. -Toshkent. 1941

[30] O‘sha manba